بدون شک ما در عصر دیجیتال هستیم! صفحه نمایش ها در همه جا وجود دارند. بدون وجود صفحه نمایش در جلوی چشمم، نمی توانم باک بنزین اتومبیل را پر کرده، در اتاق انتظار برای نوبت پزشک بنشینم، یا حتی در بعضی از رستوران ها شام بخورم. من حتی تلفن هوشمند، تلبت بچه ها و سیستم های بازی و تلفن همراه شوهرم را هم در نظر نگرفتم. اگرچه سعی می کنم تا مدت استفاده را محدود کنم، اما زمان مشاهده صفحه نمایش زیادی در زندگی ام وجود دارد. به این معنا است که زمان مشاهده صفحه نمایش زیادی در زندگی کودکان نیز وجود دارد.
متوجه شدم. این واقعیت دنیای امروز است. و هر چند که وسوسه انگیز به نظر می رسد که آنها را برای همیشه از تلفن، تبلت و گوشی دور نگه دارم، اما همچنین می خواهم که فرزندانم مجهز باشند تا بتوانند در بین این همه تکنولوژی در اطرافشان به زندگی خود ادامه دهند. من به عنوان یک نویسنده آنلاین، قطعا فواید داشتن زمان مشاهده صفحه نمایش را می دانم. بدون آن، من نمی توانستم کار کنم!
اما من کاملا از عوارض جانبی زمان مشاهده صفحه نمایش دائمی آگاه هستم؛که نه فقط برای خودم، بلکه برای کودکان نیز این گونه است. بنابراین، چگونه تعادل ایجاد می کنید؟ این غالبا به معنای ایجاد محدودیت در زمان و مکان هایی است که نگاه کردن به صفحه نمایش در آنها قابل قبول است. اما چگونه زمان مشاهده صفحه نمایش در کودکان را بدون کج خلقی، دعوا یا زیر لب غر غر کردن به پایان می رسانید؟ اگرچه این روش ها بدون خطا نیستند، اما چندین روش ساده وجود دارد که می توانید پایان دادن زمان مشاهده صفحه نمایش را آسان تر کنید.
۳ مرحله ساده برای پایان دادن به زمان مشاهده صفحه نمایش (تلویزیون، موبایل، تبلت و …)
وقتی از کودکان می خواهید که به مشاهده صفحه نمایش خود خاتمه دهند، غالبا با عدم تمایل، تاخیر یا حتی کج خلقی مواجه می شوید. آسان است که فکر کنید آنها به سادگی بی ادبی کرده اند. اما به این مساله فکر کنید. آیا تا به حال به طور ناگهانی آنتن تلویزیون در زمان مشاهده برنامه تلویزیونی مورد علاقه تان قطع شده است؟ آیا تا به حال باتری تلفن تان در وسط یک مکالمه تمام شده است؟
ممکن است خودتان را بر روی زمین پرت نکرده و جیغ نکشید (خب، اگر این یک مسابقه بزرگ است که تماشا می کنید، ممکن است این کار را بکنید!)، زیرا قدرت تنظیم عاطفی بالایی دارید. اما هنوز هم به میزان زیادی دلسرد کننده است. وقتی در زمان مشاهده صفحه نمایش از آن لذت می برید، یک پایان ناگهانی می تواند برای پردازش مغز سخت باشد. به عنوان یک انسان، وقتی جذب یک فیلم، بازی، فیسبوک یا هر فعالیت مربوط به صفحه نمایش دیگری می شویم، از نظر ذهنی در دنیای دیگری هستیم.
صفحه نمایش ها با نور، صدا و ریتم یا تصاویر، در اصل مغز ما را هیپنوتیزم می کنند. ما احساس خوبی کرده و نمی خواهیم آن را متوقف کنیم. ما تغییر ناگهانی نمی خواهیم. در حالی که ما مجذوب صفحه نمایش می شویم، مغز ما دوپامین را آزاد می کند که یک انتقال دهنده عصبی بوده و استرس و درد را تسکین می دهد. وقتی زمان مشاهده صفحه نمایش به طور ناگهانی خاتمه پیدا می کند، سطح این هورمون سریعا کاهش پیدا می کند. این تقریبا مانند یک شوک فیزیکی است، که در کودکان ما می تواند باعث جیغ کشیدن و خشم ناگهانی شود. خبر خوب این است که دلیلی ندارد همیشه با دعوا کردن خاتمه پیدا کند.
مرحله اول: وارد دنیای کودکان خود شوید
وقتی به کودکان خود هشدار برای مشاهده ۱۰ دقیقه، ۵ دقیقه و ۱ دقیقه دیگر از صفحه نمایش می دهیم، فکر می کنیم زمان کافی برای پردازش تغییرات آینده به آنها می دهیم. با این وجود، آنها پاسخ می دهند: «اوه هاا». خب آنها واقعا در دنیای دیگری هستند. در عوض، برای چند لحظه وقت گذاشته و وارد دنیای انها شوید. یک «سلام» ساده و چی تماشا می کنی؟ این کار ممکن است برای برخی از کودکان خوب باشد تا با شما صحبت کنند. برای سایر کودکان، در صورت داشتن تجربه آنها، ممکن است به یک سوال خاص تر و جذاب تر نیاز داشته باشید. «در مرحله چندم هستی؟» «تو کدام کارکتر هستی؟»
علاوه بر اینکه اولین قدم به سوی پایان دادن بدون سر و صدا به زمان مشاهده صفحه نمایش است، یک فرصت عالی برای برقراری پیوند عاطفی است. به طور کلی، بچه ها دوست دارند که والدین به فعالیت های آنها علاقه نشان دهند. آنها از داشتن والدینی که در دنیای خود با آنها تعامل دارند، لذت می برند. مدتی با آنها بمانید، و سپس سوالات دوم و سوم را بپرسید. وقتی جواب سوالات شما را دادند و با شما تعامل برقرار کردند، این بدان معناست که آنها شروع به بیرون آمدن از دنیای ذهنی می کنند که از زمان مشاهده صفحه نمایش وارد آن شده بودند. سوالات شما به تدریج آنها را از این دنیا خارج می کند.
مرحله دوم: کودکان را برای فعالیت بعدی آماده کنید
همانطور که در کنار آنها نشسته و از آنها سوال می پرسید، می توانید به تدریج آنها را برای فعالیت های بعدی آماده کنید. مطمئنا این کار فقط مربوط به پایان دادن به زمان مشاهده صفحه نمایش نیست. چندین مرحله وجود دارد، اما فقط چند لحظه طول کشیده و به شما فرصتی می دهد تا پیوند عاطفی برقرار کرده و از کج خلقی بچه ها جلوگیری کنید.
همانطور که آنها جواب سوالات شما در مورد فعالیت هایشان را می دهند، در مورد اینکه چه کاری پس از آن می خواهید انجام دهید، صحبت کنید. شاید زمان صرف غذا است یا برای ترک کردن آن مکان آماده می شوید، یا ممکن است زمان انجام کارهای روتین هنگام خواب باشد.
در مورد هر کاری که می خواهید پس از آن انجام دهید، شروع به صحبت کردن کنید. از آنجایی که شما قبل از شروع به انجام کاری دیگر، آنها را به تدریج از دنیای ذهنی به واقعیت آورده اید، فرزندانتان به احتمال زیاد شما را می شنوند و شروع به پردازش چیزهای آتی می کنند. صرف نظر از اینکه چقدر هشدار بدهید، بدون درگیر کردن آنها و جلب مجدد نظرشان برای بازگشت به دنیای واقعی، انجام یک فعالیت جدید با شوک همراه خواهد بود.
مرحله سوم: مرحله دور شدن از صفحه نمایش و لذت بردن!
اکنون که کودکان مشغول شده و به دنیای واقعی بازگشتند، و برای فعالیت بعدی آماده شده اند، می توانید با هم از صفحه نمایش فاصله بگیرید. کودکان به جای اینکه شوک ناگهانی را تجربه کنند، به آرامی (هرچند هنوز هم در صورت نیاز سریع) از صفحه نمایش فاصله می گیرند. این روش پایان دادن به زمان مشاهده صفحه نمایش، از افت سریع هورمون ها که باعث کج خلقی، جیغ زدن، و رفتار لجبازانه کودکان برای ترک نکردن این کار می شد، جلوگیری می کند.
گاهی اوقات، کودکان از از اینکه والدین شان نیز در فعالیت آنها شرکت می کنند، بسیار خوشحال می شوند؛ آنها نیاز به دلایل قانع کننده زیادی برای کنار گذاشتن صفحه نمایش ندارند. اکثر کودکان توجه نزدیک و شخصی را دوست دارند. احتمالاً خیلی سعی می کنید توجه کافی به آنها نشان دهید، اما وقتی خود را درگیر فعالیتی می کنید که آنها خیلی علاقه دارند، احتمالاً کودکان متوجه تلاشهای شما خواهند شد.
چرا فاصله گرفتن از زمان مشاهده صفحه نمایش مهم است؟
بدیهی است که کودکان مدرسه و خواب دارند. اما آیا محدود کردن زمان صفحه نمایش در سایر مواقع ضروری است؟ به طور خلاصه، بله. محدود کردن دسترسی آنها به صفحه نمایش، بخش مهمی از رشد کودکان است. برنامه های آموزشی تلویزیون، بازی های ویدیوئی، و برنامه های شبکه های اجتماعی می تواند بخشی از زندگی یک کودک سالم باشد. در حد اعتدال. با این وجود، استفاده بیش از حد از آنها به خصوص برای رشد مغز می تواند خطرناک باشد.
