کودکان و نوجوانان در هر سنی از کابوس ها می ترسند، اما می توانید به فرزندتان کمک کنید که دوباره آرام بخوابند. برای ماه ها، کودک ۱۰ ساله من جین تقریبا هر شب در خواب کابوس می دید. او از خواب بیدار می شد و برای اینکه نزد او بروم فریاد می زد، من به سمت اتاق او می دویدم و او التماس می کرد که کنارش بمانم، زیرا از تنها ماندن خیلی می ترسید. آیا او برای این کارها خیلی بزرگ نشده بود؟ اکثر کابوس های او مربوط به عروسک های ترسناک بودند. او پیام های بازرگانی کانال دیزنی را برای فیلم های مربوط به عروسک ترسناک دیده بود و قادر نبود این تصاویر را از ذهن خود بیرون کند. هر وقت که جین بعد از یک کابوس از خواب بیدار می شد، عروسک آمریکایی خود را می دید و حتی بیشتر می ترسید. سپس او صداهایی را می شنید و نگران بود که سارقین وارد آپارتمان ما شوند.
هر بار من به او اطمینان می دادم که خواب های بد او واقعی نیستند، اما کابوس ها دائما اتفاق می افتادند. نیازی به گفتن نیست که ما هر دو خسته شده بودیم. در زمان خواب، او همیشه می گفت: «عروسک ها ساختگی هستند و هیچ کس اینجا نیست، درست است؟» و من پاسخ می دادم: «عروسک ها ساختگی هستند و هیچ کس اینجا نیست». قلب من برای او شکسته بود. تا جایی که می توانم بگویم، او یک کودک خوشحال و سازگار بود و هیچ منبع اصلی استرسی نداشت. آیا او از یک اضطراب اساسی رنج می برد؟ به عنوان سردبیر مجله «والدین»، من خوش شانس بودم که به برخی از کارشناسان برتر کشور دسترسی داشتم. بنابراین، تصمیم گرفتم تا بفهمم که چه خبر است.
در کمال تعجب من، جین آنقدر بزرگ نبود که کابوس های مکرر داشته باشد. جودی میندل، دارای مدرک دکترا و دانشیار مرکز خواب در بیمارستان کودکان واقع در فیلادلفیا می گوید: «در حقیقت، کابوس ها در کودکان ۶ تا ۱۰ ساله رایج هستند. در حالی که پیش دبستانی ها تخیلات فعالی دارند و نگران هیولاهای زیر تخت خواب هستند، اما کودکان بزرگ تر ترس های زندگی واقعی -مانند ربوده شدن توسط آدم ربا یا گلوله خوردن- را در زندگی خود مشاهده می کنند». در یک مطالعه انجام شده توسط محققان هلندی، مشخص شد که ۹۶ درصد از کودکان ۷ تا ۹ ساله، گزارش کابوس دیدن را دادند، در مقایسه با آن، ۶۸ درصد از کودکان ۴ تا ۶ ساله و ۷۶ درصد از کودکان ۱۰ تا ۱۲ ساله گزارش کابوس دادند: تقریبا ۷۰ درصد از کودکان گفتند که کابوس هایشان مربوط به چیزی بود که در تلویزیون مشاهده کرده بودند.
کابوس ها در هنگام «حرکت تند چشم در هنگام خواب» اتفاق می افتد، و بسیاری از بچه ها بعد از خواب از آن بیدار نمی شوند. با این حال، کابوس ها می توانند تا حدی کودکان را برانگیخته کنند، زیرا باعث واکنش جنگ یا گریز می شود که ضربان قلب را بالا می برد. هر گونه منبع استرس -حتی بیش از حد خسته بودن- می تواند خطر دیدن کابوس ها را افزایش دهد. بنابراین خواب های بد می توانند پیشگویی خود تحقق یافته داشته باشند: استرس اینکه آیا شما کابوس خواهید دید یا خیر، باعث می شود تا با احتمال بیشتری کابوس ببینید.
دکتر داون هوبنر دارای مدرک دکترا و نوسینده کتاب «چه کاری باید انجام دهید وقتی در رخت خواب خود وحشت دارید»، که یک کتاب کودکان است که در نهایت به جین کمک کرد، می گوید: وقتی یک کودک از خواب بیدار شده و احساس ترسیدن می کند، اتاق او می تواند ترسناک به نظر رسیده و این می تواند حتی به خواب رفتن کودک به تنهایی را دشوار تر کند. کودک ممکن است زمان سختی را برای تشخیص بین خواب و واقعیت سپری کند و در برابر به خواب رفتن دوباره مقاومت کند، زیرا فکر می کند مجددا کابوس بد باز می گرد. دکتر هوبنر می گوید: «به نظر می رسد عملکرد رویاها این است که از حس تجربیات ما در طول روز استفاده کند». اگر کودک شما هم اکنون خواب بدی دیده است، او فقط با چیزی کنار می آید و این بخشی از اضطراب رشد عادی است. اما اگر او برای روزهای بیشتر و نه برای چند هفته کابوس می بیند، درمورد منابع استرس احتمالی در خانه یا مدرسه فکر کنید که می توانید به او کمک کنید تا آن را برطرف کند. سپس از این مراحل تبعیت کنید تا به او در توسعه مهارت هایی که برای خوابیدن به تنهایی نیاز دارد، کمک کنید.
۱٫ کودکتان را درک کنید
دکتر رابین برمن، پزشک و مشاور والدین و نویسنده «اجازه برای والدین» می گوید: «اگر کودکتان خواب بد می بیند، طبیعی است که به او بگویید: «این کابوس واقعی نیست- دوباره بخواب». وی در ادامه می گوید: «اما برای او، این کابوس بسیار واقعی به نظر می رسد». کودک خود را تسکین داده و تایید کنید که چه احساسی دارد. ممکن است بگویید: «می توانم تصور کنم که خیلی ترسناک خواهد بود، اما هیچ آدم بدی در اتاق تو نیست».
۲٫ محل را برای خواب کودک آماده کنید
کودکانی که خیلی دیر به رخت خواب می روند، با احتمال بیشتری کابوس می بینند. بچه ها در سن مدرسه به ۱۰ تا ۱۱ ساعت خواب نیاز دارند. لوازم الکترونیکی که مانع از تولید هورمون ناشی از خواب ملاتونین می شوند، باید نیم ساعت قبل از خواب خاموش شوند؛ هنگامی که بهتر است یک فعالیت آرام مانند بازی رو میزی، دوش گرفتن، یا بیرون رفتن از اتاق برای دیدن ستاره ها انجام دهید».
۳٫ آرامش را با کودکتان تمرین کنید
بدن و ذهن آرام باعث به خواب رفتن و در خواب ماندن راحت می شود. جین یاد گرفت که چگونه تکنیک «تنفس چرخشی» را انجام دهد. که یک تکنیک در کتاب دکتر هوبنر است. تصور کنید که نفس شما از سوراخ بینی سمت راست وارد شده و از سوراخ بینی سمت چپ خارج می شود. نفس بعدی داخل سوراخ سمت چپ شده و از سمت راستی خارج می شود. این کار را پی در پی تکرار کنید، مانند اینکه در دایره نفس می کشید. داشتن یک اسباب بازی حیوانی که داخل آن از پنبه پر شده است، ممکن است به کودک کمک کند تا در رخت خواب احساس امن تری داشته باشد. مطالعه ای بر روی کودکان اسرائیلی در طول جنگ اسرائیل و لبنان در سال ۲۰۰۶، توسط محققان دانشگاه تل آویو نشان داد که کودکانی که به آنها «توله سگ اسباب بازی بغل کردنی» می دهند، نسبت به کودکان موجود در لیست انتظار، کابوس های کمتری داشته و سایر علائم مربوط به استرس شان کمتر بود. به بچه ها گفته می شد که باید از توله سگ محافظت کنند یا توله سگ از آنها محافظت می کند.
۴٫ از چیزی که برای کودکتان ترسناک است، دوری نکنید
وقتی که جین از عروسک آمریکایی خود وحشت داشت، از من خواست تا صورت آن را برگردانم و من این کار را کردم. اما مشخص شد که این کار یک اشتباه بود. من فقط برای او تایید کردم که عروسک واقعا ترسناک است. به جای محافظت از فرزندتان، به او کمک کنید تا به تدریج یاد بگیرد تا هر چیزی که از آن می ترسد را تحمل کند. نکته این است که هر چه او بیشتر به چیزی فکر کند یا چیزی که او را می ترساند، ببیند، از ترسناک بودن آن چیز کاسته می شود. دکتر هوبنر توضیح می دهد که مثل جویدن یک تکه آدامس است: در ابتدا، طعم آن خیلی قوی است، اما به جویدن آن ادامه دهید، طعم آن ناپدید می شود. روزانه ۱۵ دقیقه بر روی عروسک ها، سگ ها، یا هر چیزی که کابوس آنها است، سپری کنید. او می توانست تصویری از یک عروسک را چاپ کرده و آن را به قطعاتی شبیه به پازل خرد کند، یک مهمونی چای با عروسکش برپا کنید، و کتاب هایی در مورد عروسک ها بخوانید. گفته می شود، شما نباید فرزند خود را در معرض تصاویر جدیدی قرار دهید که می توانند او را بترسانند (و قطعا نباید این کار را در هنگام شب انجام دهید).
۵٫ به ذهن فرزندتان یک چیز جدید آموزش دهید
خواب های بد به سادگی می توانند عادت ذهنی کودک شوند. بعد از یک کابوس یا در زمان خواب، او باید به چیزی شاد و خنده دار فکر کند. دکتر هوبنر می گوید: «او می تواند کانال را در افکار خود به یک جای دور افتاده تغییر دهد». شما همچنین می توانید به او کمک کنید تا بین خیال و واقعیت تمایز قائل شود و به روشی منطقی تر با موضوع کنار بیاید. دکتر هرمن می گوید: «اگر به زیر رخت خواب نگاه کنید و بگویید، “هیچ هیولایی اینجا نیست”، می توانید حتی باعث شوید که کودک فکر کند آنها واقعی تر هستند». در عوض، ماشین حساب را بیرون آورده و تعداد کل شب هایی را که او در خانه خود خوابیده است، بشمارید و سپس از او بپرسید: «دزدی چند مرتبه اتفاق افتاده است؟» اگر او از چیزی مانند زلزله یا آتش سوزی می ترسد، می توانید کمک کنید تا روی راه حل ها تمرکز کند. به عنوان مثال برنامه فرار از آتش با خانواده را تمرین کنید و باتری های موجود در زنگ هشدار دود را با هم عوض کنید. قدم بعدی تشویق او برای رسیدن به یک پایان جدید به رویاهای بد احمقانه کودک، با جادو یا توانمند کردن است. دکتر هوبنر می گوید: «تنها فکر کردن به رویاهای اصلاح شده باعث می شود تا کمتر کابوس ببیند». شاید مرد بد به داخل حمام پر از ماکارونی بیافتد یا فرزندتان هیولا را از صخره پایین بیاندازد». جین تصمیم گرفت عروسک ترسناک در خواب تبدیل به شکلات شود و او آن را بخورد.
۶٫ کمک های خارجی را برای کمک به بچه در نظر بگیرید
اگر هیچ کدام از این استراتژی ها بعد از چند هفته موثر نبودند، یا کابوس های کودک باعث می شود که در طول روز ترسیده و در زندگی عادی او مداخله کند، می توانید از درمان شناختی رفتاری کمک بگیرید. دکتر هوبنر می گوید: «در چند جلسه، کودک می تواند تکنیکی را یاد بگیرد که همه چیز را به طور چشمگیری تغییر داده و احساس قدرت کند». وی در ادامه می گوید: «اضطراب برطرف می شود و مشخص می شود که درمان به جای یک ننگ، یک چیز مثبت است».
دکتر برمن می گوید: «گاهی اوقات هیچ راه حل آسانی برای رویاهای بد وجود ندارد، و این مساله خودش برطرف می شود». این اتفاقی است که برای یکی از پسران او افتاد. «کابوس ها غالبا از هیچ پدید می آیند، اما خودشان نیز می توانند برطرف شوند».
