مراقبت کانگورویی (KMC) حاصل ذهن ادگار رِی، پزشک متخصص اطفال کلمبیا است که در سال ۱۹۷۸ آن را به Instituto Materno Infantil معرفی کرد. این ایده از دل ناامیدی به وجود آمد. این مؤسسه در خدمت فقیرترین شهرها بود – کسانی که به صورت متراکم در خانه های سست و موقتی در دامنه کوه‌های اطراف زندگی می‌کردند. در آن زمان این بزرگترین واحد نوزادان در کل کلمبیا بود که مسئول به دنیا آوردن ۳۰،۰۰۰ نوزاد در سال بود. ازدحام به قدری زیاد بود که در یک زمان سه نوزاد باید یک انکوباتور یا گرم کن را به اشتراک می‌گذاشتند و میزان عفونت متقابل بالا بود. میزان مرگ و میر در حال افزایش بود و همچنین میزان رها شدن کودکان در حال افزایش بود زیرا برای مادران جوان و فقیر، که هرگز حتی نوزاد خود را لمس نکردند، ساده تر بود که به راحتی بروند.
ری در جستجو برای حل این مشکلات، به مقاله‌ای درباره‌ی فیزیولوژی کانگورو برخورد کرد. در آن ذکر شده‌بود که کانگوروها هنگام تولد، بدون مو و تقریبا به اندازه یک بادام زمینی، و همانند نوزاد پرترم انسان، بسیار نابالغ هستند. هنگامی که در کیسه مادرش قرار می‌گیرد، کانگورو تنظیم حرارتی را از تماس مستقیمی با پوست به پوست دریافت می کند که به دلیل عدم وجود مو است. سپس روی نوک پستان مادر چفت و بست می‌شود، و تا زمانی که تقریبا به یک چهارم وزن مادرش برسد، آنجا می‌ماند؛ زمانی که در نهایت آماده ظهور در جهان است.
این موضوع ری را به یاد چیزی انداخت. او به مؤسسه رفت و تصمیم گرفت آن را آزمایش کند. او به مادران نوزادان نارس آموزش داد تا آنها را دقیقا مانند کانگوروها حمل کنند. در کنار همکارش هکتور مارتینز، او اهمیت تغذیه با شیر مادر را آموزش داد و آنها را به محض اینکه نوزادان قادر بودند، مرخص کردند. نتایج قابل توجه بود. میزان مرگ و میر و عفونت بلافاصله کاهش یافت. ازدحام کاهش یافت، زیرا اقامت در بیمارستان بسیار کوتاه بود، انکوباتورها آزاد شدند، و تعداد نوزادان رهاشده کاهش یافت.
ساعت ۸صبح است و در حال حاضر واحد مراقبت کانگورویی جدید و براق در بیمارستان دانشگاه سان ایگناسیو در مرکز شهر بوگوتا، کاملا پر است. صف‌های زنان و همچنین به طرز تعجب‌آوری، تعداد قابل توجهی از مردان به هم فشرده می‌شوند – دریایی از کلاه‌های بافتنی رنگارنگ و کت های کلفت، محافظی در برابر چرخه غیرقابل پیش‌بینی تگرگ، باران و گرما. آنها در مرکز اتاق نشسته‌اند و سرهای کوچک که به سمت بالا سرک می‌کشند روی سینه آنها قرار دارد. اینجا گرم و راحت است و یک میلیون مایل از فضای استریل یک واحد مراقبت ویژه نوزادان فاصله‌دارد.
این واحد باز است و در دسترس والدین است تا بتوانند با نوزادانشان بنشینند، با یکدیگر ارتباط برقرار کنند و با دیدن دیگران با بچه‌های بسیار کوچک که دقیقا کار مشابه را انجام می‌دهند اطمینان یابند. شواهد نشان می‌دهد که وقتی واحدهای باز مانند این هستند، عفونت کمتری وجود دارد، زیرا والدین برای اطمینان چک می‌کنند تا متخصصان بهداشت دست خود را بشویند.
در یک گوشه، جلسات تغذیه با شیر مادر در حال انجام است. النورا رودریگز، ۲۶ ساله از شمال بوگوتا، با موهای پرکلاغی، تازه از پیاده روی برگشته بود که کیسه‌ی‌آبش پاره شد. او دوقلوهایش را، هنری (۱۷۰۰ گرم) و جواکیم (۱،۴۵۰ گرم)، در ۳۲ هفتگی به‌دنیاآورد. شوهرش، نسبتا عصبی، پرسه می‌زند و تلاش می‌کند هر نیاز آنها را پیش‌بینی کند. امروز، رودریگز آموزش‌داده‌می‌شود که چگونه ماساژ های عجیبا دشوار را در سر، پیشانی، لب بالا و چانه های نوزادانش برای تحریک حرکت مکیدن انجام دهد. خصوصا Joaquim، دائما به خواب می‌رود.
“این واقعا سخت است،” رودریگز درحالیکه تلاش‌می‌کند نوزادانش را از لوله‌های اکسیژن جداکند می‌گوید. “آنها هر دو ساعت غذا می خورند. آنها باید روزانه ۱۵ گرم به ازای هر کیلوگرم وزن اضافه کنند، همان مقداری که اگر در رحم بودند اضافه می‌کردند. اگر این اتفاق بیافتد، می‌فهمیم که همه چیز خوب است. من فقط منتظرم تا آنها به وزن جادویی ۲۵۰۰ گرم برسند.”
در یک اتاق مجاور، یک روانشناس بالینی با گروه کوچکی از مادران نوجوان که اغلب عصبی به نظر می‌رسد جلسه دارد. یکی، عرقگیر ورزشی خاکستری و آنچه که به نظر می رسد پیراهن فوتبال دوست پسرش است، پوشیده است و به سختی نوجوان به نظر می‌رسد. کودکش آنقدر کوچک است که ممکن است بترسید که حتی آن را لمس کنید، بااین‌حال او درحالیکه کودکش از دستش آویزان است راه می‌رود، با بی‌اعتنایی که تنها از جوانان برمی‌آید. تمام نوزادان اینجا در کمتر از ۳۷ هفته به‌دنیا آمده‌اند یا وزن کمتر از ۲۵۰۰ گرم دارند. دیروز یک دختر ۱۱ساله با مادرش مراجعه کردند. او خودش یک نوزاد کانگوروئی بوده است که اینجا در هفته۲۹ و در حدود ۵۰۰ گرم به‌دنیا آمده‌بود.
چارپاک در سال ۱۹۸۶ پس از اینکه عاشق یک استاد دانشگاه کلمبیایی شد از فرانسه به بوگوتا نقل مکان کرد. او در Instituto Materno Infantil کار خود را در کنار ری و مارتینز آغاز کرد. چارپاک نمی‌توانست نتایجی را که شاهدش بود، باور کند. او بلافاصله فهمید نیاز به مطالعات علمی دقیق است تا به جهان اثبات کنند که آن ها کار بسیار ویژه‌ای انجام داده‌اند.
در ۱۹۸۹، او روی یک نمونه از نوزادان از دوتا از فقیرترین بیمارستان‌ها در شهر مطالعه کرد. او از نظر علمی ثابت کرد که مراقبت کانگورویی امن است – حتی کوچکترین نوزادان نارس درصورت خارج کردن از انکوباتور نمی‌مردند. در ۱۹۹۴، با پشتوانه‌ی مالی یک NGO سوئیسی، او یک کارآزمایی تصادفی بسیار بزرگتر را انجام داد که ثابت کرد که نه‌تنها نوزادان کمتری می‌میرند، بلکه میزان شیردهی نیز بالا می‌رود، مدت اقامت در بیمارستان کوتاه‌تر است و عفونت کاهش می‌یابد. یافته‌های او در مجله Pediatrics در سال ۱۹۹۷ منتشر شد.
چارپاک درحالحاضر با شوهر و دو فرزندش زندگی می‌کند (سومی در سنت پترزبورگ تحصیل می‌کند) در یک آپارتمان بزرگ در بالای یک برج آجرقرمز در خیابان هفتم، یک خیابان پهن که به طور منظم از شهر رد می‌شود. بالکن‌او به سمت غروب‌های نارنجی حیرت انگیز بالای شهر در یک طرف و کوه سرسبز Monserrate در سمت دیگر مشرف است. او اکنون در ۶۰سالگی است و ۳۰ سال در بوگوتا زندگی کرده‌است. او هر روز پیاده‌روی کوتاهی را در پیاده‌روهای نامنظم در ترافیک خطرناک معروف انجام می‌دهد تا به یونیت خود در سن ایگناسیو برسد. پدر او، جرج چارپاک، جایزه نوبل فیزیک را در سال ۱۹۹۲، برای اختراع و توسعه آشکارسازهای ذرات جامد به‌دست آورد. برای ناتالی، مراقبت کانگورویی کار دائمی او شده است. در راس کار بالینی او، او مدیر یک NGO است که کار آن تحقیق و ترویج مراقبت کانگورویی است – بنیاد کانگورو .
ژولیت ویلگاس، جوان، باشکوه و باهوش، در کنار او در بنیاد استخدام شدهاست، که واضحا آماده شدهاست تا زمان بازنشستگی چارپاک، که به این زودی‌ها نیست، شنل KMC را بپوشد. “من جانشین ناتالی هستم”، نوشته‌ی روی معرف برنجی ویلگاس است. این زوج یک نیروی غیرقابل انکار هستند که توسط باور محکم به مراقبت کانگورویی هدایت می‌شود. سخت است که شور و شوق خود را به اشتراک نگذارند.
در حال حاضر بیش از ۱۶۰۰ مطالعه وجود دارد که نشان می‌دهد مراقبت کانگوروئی خیلی بیشتر از کمک به وزن گرفتن نوزادان انجام می‌دهد. تحقیقات نشان می‌دهد، برای مثال، یک کودک کانگوروئی بهتر از نوزادان نارس با مراقبت‌های معمولی با پدر و مادرش ارتباط می‌گیرد. قلب و ریت تنفسی او بهتر افزایش می‌یابد. قدرت خود تنظیمی آن بیشتر است و بنابراین آرام‌تر و بهتر است می‌خوابد. مادران کانگوروئی نیز که ممکن است بعد از زایمان زودرس احساس گناه کنند، بیشتر احساس هدفمندی می‌کنند و کمتر افسردگی بعد از زایمان را تجربه می‌کنند. و قابل‌توجه‌تر از همه، آزمایشات انجام‌شده روی نوزادان کانگوروئی در ۱۲ماهگی نشان می‌دهد که آنها IQ بالاتری دارند و پیشرفت‌های شناختی بهتری نسبت به نوزادان با مراقبت‌های معمولی دارند.
چارپاک می‌گوید: “روشن است که مراقبت کانگورویی چیزی بیش از نجات زندگی کودک است. مراقبت کانگورویی برای اینست که کودک رشد کند و بهترین کیفیت زندگی را به او بدهد. من تمام زندگی‌ام را برای نشان دادن اینکه مراقبت کانگورویی هیچ ارتباطی با راحتی و ماساژ و یا هر چیز کرکی مانند آن ندارد صرف کردم. این کار دشوار است و هر کودک در سال اول به‌طور مرتب هر شش هفته یک‌بار فالوآپ می‌شود اما مزایای آن فوق‌العاده است. “
با تشکر فراوان از استمرار چارپاک در جلو بردن تمام تحقیقات تحت نظارت وزارت بهداشت، مراقبت کانگورویی درحالحاضر در قانون کلمبیا وارد شدهاست. همه زنان با کودک نارس یا کم وزن به نزدیک ترین مرکز ارسال می‌شوند. ما به سمت تانجا در Andes شرقی رانندگی می‌کنیم تا از یک مرکز در آنجا دیدن کنیم. امروز، سیلاب‌های ناگهانی جاده‌ها را به جریان رودخانه‌های گل خاکستری تبدیل کرده اند، و سگ های ولگرد، مضطرب و وحشیانه پرسه می‌زنند. اینجا بسیار فقیرتر است و ناامیدی حس می‌شود. اکثر مردم محلی کشاورز هستند که از طریق کاشت سیب‌زمینی و ذرت زندگی را می‌گذرانند. واحد مراقبت کانگورویی در بیمارستان سَن‌رافائل توسط جنی لیزارازو مدینا متخصص اطفال بومی اداره می‌شود. او به‌من می‌گوید که تقریبا ۴۰درصد زنان اینجا، نوزادان کم‌وزن دارند نه به دلیل اینکه زود به‌دنیا‌آمده‌اند، بلکه به‌این دلیل که مادرانشان زمان بارداری، گرسنه می‌ماندند.
ماریا ۲۴ساله، یکی از آنها است. او دخترش ناتالیا را یک ترم کامل نگهداشت، اما نوزاد در هنگام تولد تنها ۱۷۷۰ گرم وزن داشت. ماریا برای چک‌کردن روزانه خود، با یک عرقگیر گشاد فیروزه ای، و چشمانی‌که از خستگی می‌درخشد و درحالیکه یک تانک اکسیژن فلزی حجیم را پشت سرش، همانند یک چرخ دستی خرید حمل می‌کند، مراجعه می‌کند. تونجا ۳۰۰۰ متر بالاتر از سطح دریا، یکی از مرتفع‌ترین شهرهای کلمبیا است، بنابراین بسیاری از این نوزادان به اکسیژن اضافی نیاز دارند.
دور بودن اینجا و فاصله از بیمارستان یک معضل است. ماریا موقتا به خانه عمویش که در این نزدیکی زندگی می‌کند نقل مکان کرده‌است، درحالیکه شوهرش که در یک کارخانه بازیافت کار می‌کند، در خانه‌شان در Cómbita مانده‌است. این به این معنی است که ماریا همه‌چیز را به تنهایی انجام می‌دهد، از جمله نگهداری نوزادش و بالا کشیدن مخزن اکسیژن از شیب کوه، هر روز برای بازگشت به اتاق خود. در روزهای اول فهمیدن اینکه چگونه بمکد برای ناتالیا سخت بود بنابراین ماریا ساعت ها وقت میگذاشت تا شب و روز شیرش را در یک فنجان کوچک بدوشد. او می‌گوید: ” کودک من هر روز تغییر می‌کند و در حال حاضر پیشرفت خوبی داشته است، و هر روز که به اینجا می‌آیم، چیزهای خوبی درباره‌ی او می‌گویند. این به من اعتمادبه‌نفس می‌دهد. “
ونزوئلا یکی از نخستین کشورهایی بود که روی آنجا در بوگوتا در حال انجام بود تحقیق و بررسی کرد. در ۱۹۹۴ یک تیم کوچک از بیمارستانی درست مانند Instituto Materno Infantil ، آمدند تا شخصا شاهد مراقبت کانگورویی باشند. گروه‌های دیگی نیز، عمدتا از کشورهای با درآمد پایین، آمدند. برزیل در سال ۱۹۹۵، اتیوپی در سال ۱۹۹۶، کمی بعد ماداگاسکار، هند، کامرون و بسیاری دیگر. چارپاك آن ها را در خانه خود منزل می‌داد و طی ۱۵روز به آنها آموزش شديد می‌داد. امروزه آنها در دفتر مرکزی بنیاد کانگورو در بوگوتا می‌مانند. سپس آنها به وطن خود می‌روند تا برنامه‌های مراقبت کانگورویی خود را اجرا کنند.
بسیاری از این‌ها بسیار موفق هستند.
در مالاوی، که بالاترین نرخ زایمان زودرس در جهان‌را دارد (۱۸۱ نوزاد از ۱۰۰۰)، در حال حاضر در هر منطقه یک مرکز مراقبت کانگورویی وجود دارد. طی ۱۰ سال گذشته تا سال ۲۰۱۵، تعداد نوزادانی که قبل از اولین تولدشان می‌میردد از ۷۲ در هر ۱۰۰۰ به ۴۳ کاهش یافته است. Indira، یک ماما در بیمارستان مرکزی زامبا در جنوب مالاوی می‌گوید: “من افت شدیدی در مرگومیر دیده ام. همچنین این امر باعث کاهش تراکم در بخش نیز شده است زیرا از نوزادان در خانه مراقبت می‌شود. و این به کاهش هزینه‌ها کمک کرده‌است، زیرا الکتریسیته صرفه‌جویی می‌شود، زیرا مادر یک منبع حرارت بی‌نقص برای کودک است. “
در کامرون، کشوری که چارپاک چندین بار به آنجا رفته و برگشته است، مرگومیر نوزادان نارس حدود ۳۰درصد کاهش یافته‌است. براساس یک تحلیل ۲۰۱۶ از سوی Cochrane، یک شبکه جهانی از محققان، مطالعات روی مراقبت کانگورویی نشان می‌دهد که مرگومیر نوزادان نارس را ۳۳درصد کاهش داده‌است. سازمان بهداشت جهانی برآورد کرده‌است که مراقبت کانگورویی قادر است در سال جان ۴۵۰،۰۰۰ نفر را نجات دهد.
با این حال، مخالفت‌ها از جایی می‌آید که کمترین انتظار را دارید. چارپاک می‌گوید ممکن است برای بعضی از متخصصان بهداشت، پرستاران و حتی متخصصان اطفال، دشوار باشد که بپذیرند مراقبت مادران بهتر از هر چیزی باشد که آنها خودشان بتوانند ارائه دهند، به ویژه اگر آنها سخت تلاش کرده‌باشند تا چند سری انکوباتور را به بیمارستان‌شان بیاورند. همچنین این ایده بسیار رایج است که در کشورهای غرب‌زده امور بهتر است.
درحالیکه ایده‌ی مراقبت کانگورویی ممکن است محصول ضرورت بوده باشد، چارپاک و ویلگاس درحالحاضر در مبارزه‌ای همیشگی برای متقاعدکردن جهان هستند که این گزینه فقط برای زنان فقیر نیست. چارپاک می‌گوید “این روش یک جایگزین ارزان نیست. این چیزی نیست که فقط در کشورهای فقیر انجام شود. این روش هزینه‌هایی دارد. این یک مراقبت مناسب برای نوزاد است که مزایای بالینی آن ثابت شده است. “
اگرچه انکار کردنی نیست، واقعا ارزان‌تر است. هزینه تخمینی مراقبت نوزادان نارس در ایالات متحده روزانه ۳۰۰۰ تا ۵۰۰۰ دلار است. در مقابل، در کشورهای کم درآمد یک برنامه مراقبت کانگورویی می‌تواند تنها ۴.۶۰ دلار در روز هزینه داشته باشد.
یافته‌ها ابداع بزرگی را نشان می‌دهد. ما متوجه شدیم که بچه‌های کانگورو کمتر بیش‌فعال و ضد‌اجتماعی بودند و حتی دستمزدهای بیشتری را به دست می‌‌آوردند. این به ویژه مهم است، زیرا این نوزادان ابتدا آسیب‌پذیر بودند و زمینه اقتصادی-اجتماعی پایینتری داشتند. ما همچنین کشف کردیم که در خانواده‌هایی که پدر در حمل کودک کمک کرده‌است، ۲۰ سال بعد، پیوند خانوادگی قوی‌تر و جدایی کمتر است. نتایج نشان می‌دهد که اگر شما یک مادر را صرف‌نظر از زمینه‌های اقتصادی او انتخاب کنید و به او ابزار و آموزش‌هایی که برای مراقبت از فرزندش نیاز دارد، بدهید، همان نتایجی را کسب خواهد کرد که درصورت برخورداری از وضعیت اقتصادی بالاتر کسب می‌کرد. این یک راه برای کم‌کردن شکاف بین وضعیت اجتماعی و تحصیلی است. به‌همین دلیل است که می‌گوییم، با مراقبت کانگورویی با نابرابری مبارزه می‌کنیم. ما فقط زندگی‌ها را حفظ نمی‌کنیم، ما زندگی‌ها را تغییر می‌دهیم.
محققان دریافتند که نوزادان نارس و کم وزن که توسط مادران و یا پدران خود در طول هفته‌های اول تولد به روش مراقبتی کانگورویی نگهداری می‌شوند کمتر به بیش فعالی و بروز رفتارهای ناهنجار در آینده دچار خواهند شد.
این محققان همچنین دریافتند که اندازه مغز کودکانی که با این روش نگهداری می‌شوند، نسبت به سایر کودکان بزرگتر است.
این مطالعه نشان می‌دهد که مراقبت کانگرویی، اثرات محافظتی اجتماعی و رفتاری طولانی مدتی داشته که ۲۰ سال بعد خود را نشان می‌دهند.
مراقبت کانگورویی شامل تماس طولانی مدت بین یک مادر و نوزاد خود و یا پدر و نوزاد بوده که با پیگیری یک پزشک متخصص و در طول سال اول زندگی نوزاد صورت می‌گیرد.
محققان دریافتند که نوزادان نارس و کم وزن که توسط مادران و یا پدران خود در طول هفته‌های اول تولد به روش مراقبتی کانگورویی نگهداری می‌شوند کمتر به بیش فعالی و بروز رفتارهای ناهنجار در آینده دچار خواهند شد.
این محققان همچنین دریافتند که اندازه مغز کودکانی که با این روش نگهداری می‌شوند، نسبت به سایر کودکان بزرگتر است.
این مطالعه نشان می‌دهد که مراقبت کانگرویی، اثرات محافظتی اجتماعی و رفتاری طولانی مدتی داشته که ۲۰ سال بعد خود را نشان می‌دهند.
مراقبت کانگورویی شامل تماس طولانی مدت بین یک مادر و نوزاد خود و یا پدر و نوزاد بوده که با پیگیری یک پزشک متخصص و در طول سال اول زندگی نوزاد صورت می‌گیرد.