اوتیسم که به آن «درخودماندگی» هم می‌گویند یکی از انواع اختلالات روانی و شخصیتی است که سنین بسیار پایین در فرد بروز می‌کند و موانعی در رشد ایجاد می‌کند، حتی پیش از اینکه زبان باز کند ولی اثرات آن تا سال‌ها باقی می‌ماند و می‌تواند آثار مخربی بر زندگی هر کسی داشته باشند. بنابراین تشخیص و درمان سریع اوتیسم اهمیت زیادی دارد. پژوهشگران آمریکایی به تازگی متوجه شده‌اند که صدای کودک هنگام گریه کردن می‌تواند به تشخیص اینکه او مبتلا یا در معرض اوتیسم است، کمک کند. بر این اساس کودکانی که درجه صدای آنها هنگام گریه کردن قوی و متنوع است، بیشتر در معرض ابتلا به بیماری اوتیسم قرار دارند.
در این تحقیقات پژوهشگران صدای گریه کودکان را ضبط کردند. سپس صداهای جمع‌آوری شده را به دو دسته تقسیم کردند: دسته اول کودکانی بودند که در معرض ابتلا به اوتیسم قرار داشتند چون خواهر یا برادرشان قبلا به عارضه مشابه مبتلا شده بود و دسته دوم کودکانی بودند که هیچ نشانه و دلیلی برای ابتلا به اوتیسم در آنها وجود نداشت. پس از بررسی صداها محققان متوجه شدند:
کودکانی که در معرض اوتیسم هستند با صدای بلندتر گریه می‌کنند و صدای آنها حین گریه کردن تغییر می‌کند و فرکانس آن تنوع بیشتری دارد.
این تفاوت محسوس است به طوری که پدر و مادرها هم می‌توانند کودک‌شان را از این لحاظ بررسی کنند.
ممنون از مطلب خوبتون.راجع به اوتیسم مردم تصور غلطی دارند اما آنها فقط کمی متفاوتند و عقب مانده نیستند.