در صورت مصرف کمتر مایعات احتمال عفونت مجاری ادراری در ماه آخر بارداری افزایش می یابد…
تغییرات هورمونی در زنان باردار باعث تغییراتی در دستگاه ادراری می‌شود. هورمون پروژسترون موجب اتساع حالب‌ها می‌شود. در این حالت، عضلات حالب شل‌تر می‌شود و انقباضات کافی برای تخلیه حالب وجود ندارد. علاوه بر آن رحم در ماه‌های آخر بارداری بزرگ می‌شود و به حالب‌ها و مثانه فشار وارد می‌کند.
این نیز باعث ایجاد مشکل برای تخلیه ادرار می‌شود. غیر از این دو مورد مهم در تاخیر تخلیه ادرار، مورد بعدی وجود هورمون‌های بارداری است که از خاصیت اسیدی ادرار می‌کاهند. همچنین در ادرار این افراد قند بیشتری هم وجود دارد. این دو مورد هم از عواملی هستند که وضع را برای عفونت مهیا می‌کنند.
علائم عفونت ادراری
عفونت ادراری معمولا با علائمی همراه است؛ زنان مبتلا به آن دارای تکرر و احساس فوریت در دفع ادرار هستند. همچنین هنگام ادرار به سختی این کار را انجام می‌دهند.
احساس سوزش، فشار و درد در زیر شکم و کمر (بخصوص در ناحیه لگن) دارند، رنگ ادرار کدر و معمولا بدبو است و گاهی نیز خون در ادرار دیده می‌شود.
البته خون در ادرار با چشم قابل مشاهده نیست و معمولا در آزمایشگاه دیده می‌شود. این علائم نشان می‌دهد که دستگاه ادراری تحتانی، یعنی مجرای ادرار و مثانه، گرفتار است؛ اما وقتی بیمار با نشانه‌هایی مانند تب و لرز، تعریق، تهوع و استفراغ، درد و حساسیت در پهلوها و حال عمومی خراب به پزشک مراجعه می‌کند، نشانه وخیم بودن اوضاع است؛ چون این علائم حکایت از این دارد که دستگاه ادراری فوقانی، یعنی کلیه‌ها و حالب‌ها، درگیر شده‌اند. در این موارد بیماران حتما باید در بیمارستان بستری شوند و آنتی‌بیوتیک وریدی دریافت کنند و کاملا تحت نظر باشند.
عفونت ادراری گاهی بدون علامت است!
عفونت ادراری گاهی اوقات بی‌علامت است؛ یعنی به‌طور اتفاقی و در آزمایش ادرار مشخص می‌شود که میزان باکتری در ادرار بالاست. حتی اگر علامتی هم وجود نداشته باشد عفونت ادراری در خانم‌های حامله باید درمان شود. عفونت ادراری بدون علامت باعث زایمان زودرس می‌شود. چنین نوزادانی کم‌وزن هستند و مشکلاتی در بدو تولد دارند (مهم‌ترین مشکل نوزادان زودرس، نارس بودن ریه‌هاست. چنین نوزادانی قادر به تنفس خودبه‌خودی نیستند و برای ادامه بقا باید تا مدتی در دستگاهی به نام انکوباتور قرار گیرند و اکسیژن دریافت کنند). عفونت ادراری بدون علامت خطرناک است و احتمال گسترش آن به کلیه‌ها خیلی زیاد و حدود ۴۰ درصد است. این بیماری باید خیلی زود درمان شود. اغلب موارد با درمان مناسب خیلی زود مشکل بیمار برطرف می‌شود؛ ولی گاهی اوقات در بعضی از خانم‌ها عفونت، دوباره برمی‌گردد و ممکن است لازم باشد بیمار تا پایان دوره بارداری دارو مصرف کند.
درمان عفونت اداراری در بارداری
اگر شما هنگام بارداری دچار عفونت ادراری یا سیستیت شوید و یا در اولین معاینه دوران بارداری باکتری در ادرار شما دیده شود باید به مدت ۷ تا ۱۰ روز آنتی‌بیوتیک خوراکی دریافت کنید.
بسیاری از آنتی‌بیوتیک‌ها را می‌توان با اطمینان در دوران بارداری مصرف کرد.اگر علایم سیستیت دارید، احتمالاً با مصرف آنتی‌بیوتیک در عرض چند روز این علایم برطرف خواهند شد ولی به هر حال ادامه یک دوره درمان به طور کامل بسیار ضروری است تا دستگاه ادراری از وجود باکتری پاک شود.
بعد از درمان باید آزمایش ادرار را تکرار کنید تا مشخص شود که عفونت برطرف شده است. انجام کشت‌های مکرر ادرار با فواصل معین در تمام دوره بارداری امری الزامی است تا از عدم بازگشت عفونت اطمینان حاصل شود. گاهی در خانم‌های بـاردار که دچـار عفونت ادراری می‌شوند عفونت تکرار می‌شود.
به منظور پیشگیری از عود عفونت، در صورت تکرار عفونت مثانه، ممکن است آنتی‌بیوتیک به طور دایم و با یک دوز پایین تا زمان زایمان تجویز شود. در صورت بروز عفونت کلیه در دوران بارداری شما باید بستری شوید و آنتی‌بیوتیک وریدی دریافت کنید و از نظر علایم زایمان زودرس تحت نظر باشید.پس از درمان باید مرتباً آزمایش ادرار را تکرار کنید و برای باقی‌مانده دوران بارداری تحت درمان با آنتی بیوتیک قرار گیرید زیرا شما همواره در معرض خطر عود عفونت کلیه خواهید بود.
