تحقیقات روان‌شناسانه نشان می‌دهد شما به چند طریق می‌توانید رابطه احساسی عمیق‌تری با جنین درون شکم‌تان برقرار کنید. سعی کنید فرزندتان را هم در طول دوران بارداری و هم در طول دوران نوزادی، کودکی و بزرگسالی تصور کنید. سعی کنید خود را به عنوان یک مادر در حال بغل کردن، خواباندن و غذا دادن فرزندتان تصور کنید.
هر روز مدتی را به او اختصاص دهید، می‌توانید درباره انتظاراتی که دارید، پیش‌بینی‌های خوب‌تان درباره آینده و نگرانی‌هایی که ممکن است ذهن‌تان را مشغول کرده باشد با او مثل یک آدم معمولی صحبت کنید و درددل‌های‌تان را به او بگویید. خواندن ترانه یا آواز هم می‌تواند تاثیرات مثبتی بر جنین شما داشته باشد. با دست کشیدن روی شکم خود می‌توانید او را نوازش کنید و با لمس قسمت‌های مختلف بدن او وضعیت قرارگیری‌اش را تشخیص دهید. البته این توصیه‌ها فقط برای مادران نیست و پدر‌ها هم بهتر است هر روز حتی اگر هم زیاد نباشد مدتی را برای جنینی که در شکم همسرشان است، وقت بگذارند.
من که هر کاری می خواستم بکنم براش توضیح می دادم و نوازشش می کردم وقتی ناراحت و عصبانی بودم خیلی تکون می خورد و بیقرار می شد.
اگر دوران بارداری نا آرامی داشته باشید کودکتان مشکلات روحی زیادی پیدا می کند مثل بیش فعالی،جویدن ناخن،استرس و …
پس از هفته ۲۰ اُم جنینی عملکرد حلزون گوش جنین همانند یک فرد بالغ می باشد.
دانستن اینکه جنین می شنود اهمیت دارد ولی ارزیابی و اندازه گیری این پاسخ ها سخت می باشد. از رفلکس پلکی ـ گوشی در ۲۳۶ جنین جهت اندازه گیری شنوایی استفاده کردند.یک محرک ص.تی ـ ویبره ای به دیواره شکم مادر نزدیک گوش جنین ارائه می شد و پلک زدن های جنین با سونوگرافی پیگیری می شد. در بررسی های بعدی هم ثابت شد این رفلکی حدوداً در هفتۀ ۲۴ تا ۲۵ جنینی شروع می شود.پاسخ های اولیه جنین به صدا، به صورت رفلکسی می باشد. این رفلکس ها عبارتند از: رفلکس مورو (Moro ) یا استارتل (Startle ) (عبارتست از باز شدن دست ها و پاها و دور شدن آنها از هم با شنیدن صدا)، حرکت عمومی بدن، توقف فعالیت یا حرکت و رفلکس پلکی ـ گوشی. یافته های بالینی نیز وجود دارند که نشان می دهد، ابعادی از درک گفتار در جنین وجود دارد.