عمل جراحی بهترین و رایج ترین روش از بین بردن بخش سرطانی در سینه می باشد. اگر قطر غده سه چهار سانتی متر بیشتر نباشد، نیازی به برداشتن کامل سینه (رادیکال ماستکتومی پستان برداری ریشه ای که طی آن علاوه بر پستان، عضلات جدار قفسه سینه که در زیر آن واقع می باشند و هم چنین بافت های چربی و لنفی زیر بغل نیز برداشته میشوند) نیست و طی روشی به عنوان لامپتکتومی (حذف تومور) و بخشی از بافت طبیعی اطراف آن می توان سرطان های موضعی را بهبود بخشید.
از پرتو درمانی (رادیو تراپی) نیز می توان برای از بین بردن تغییرات کوچک و یا تشکیلات توموری ثانویه استفاده کرد. اگر تعداد غدد بیش از یکی باشد و به غدد لنفاوی مجاور سرایت کرده باشد، چند ماه قبل از عمل، شیمی درمانی به کار برده می شود. در این روش دارو در سراسر بدن به جز مغز پخش میشود تا سلولهای سرطانی را در همه جای بدن ریشه کن کند.
برخی اوقات حتی اگر سرطان از نوع خوش خیم هم باشد آن را برای اطمینان با عمل بر می دارند و توسط جراحی پلاستیک با یک سینه ی مصنوعی از (سیلیکن) آن را جایگزین می کنند.
هورمون درمانی نیز یکی دیگر از روش های تکمیلی درمان است که در آن با تأثیرگذاری بر گیرنده های هورمونی سلول های سرطانی می توان از رشد و گسترش آنها جلوگیری کرد. یکی از عوارضی که پس از عمل جراحی سینه ایجاد می شود، تورم دست بیمار است.
به دلیل این که در جریان عمل، گره های لنفاوی زیر بغل نیز که وظیفه ی دفع آب و ترشحات اضافی سلول ها را به عهده دارند، برداشته می شوند. این عارضه را می توان با ماساژی مخصوص توسط افراد حرفه ای بهبود بخشید.
امروزه با تکنیک جدیدی، با نمونه برداری از هر غده ی لنفاوی قبل از جداسازی می توان از سالم بودن آن اطمینان یافت و به این ترتیب از ایجاد اختلال در جریان لنف در بازو و دست جلوگیری کرد. بسیاری از افراد بعد از عمل دچار تغییراتی در حس لامسه می شوند و همچنین احساس ضعف و سستی در دست و سختی در کتف أحساس می شود.
برای جلوگیری از بروز مجدد غدد، که درصد آن طی دو سه سال اول بعد از عمل بسیار بالا است، از روش های درمانی تکمیلی چون رادیوتراپی و شیمی درمانی استفاده می شود و البته مهم تر از همه مراجعه ی مرتب به پزشک مربوطه برای چکاب و ماموگرافی است.
