۱- بدنت، مال توست
کودکان باید آموزش ببینند که بدنشان متعلق به آن‌هاست وهیچکس بدون اجازه شان، نمی‌تواند آن را لمس کند.
گفتگوی صریح و مستقیم از سنین کودکی درباره‌ی جنسیت و”قسمت‌های خصوصی بدن”، استفاده از اسامی صحیح برای اندام تناسلی و دیگر قسمت‌های بدن، به درک کودکان از آنچه مجاز نیست کمک می‌کند. کودکان حق دارند که از بوسیدن و یا لمس شدن، حتی توسط کسی که دوستش دارند، خودداری کنند. کودکان باید آموزش ببینند که برای گریختن از موقعیت‌های خطرناک، به تماس فیزیکی نامناسب، بلافاصله و قاطعانه، “نه” بگویند و به بزرگسالی قابل اعتماد اطلاع دهند.
مهم است به کودکان تاکید شود که تا وقتی کسی موضوع را جدی بگیرد، باید پافشاری کنند. در این کتاب، دست همیشه قبل از لمس کردن از کیکو اجازه می‌گیرد. کیکو اجازه می‌دهد. زمانی که دست می‌خواهد داخل لباس زیر را لمس کند، کیکو می‌گوید: “نه!”. والدین و پرستاران، می‌توانند از این ترتیب توالی استفاده کنند تا به کودکان توضیح دهند که آنها می‌توانند در هر لحظه‌ای “نه” بگویند.
2- تماس خوب – تماس بد
کودکان همیشه لمس کردن مناسب و نامناسب را از هم تشخیص نمی‌دهند. به کودکان بگویید که کسی نباید به اندام تناسلیشان (قسمت‌های خصوصی بدنشان) نگاه کند یا دست بزند، یا از آنها بخواهد که به اندام تناسلی (قسمت‌های خصوصی بدن) شخص دیگری نگاه کنند یا دست بزنند. قانون لباس زیر به آنها کمک می‌کند که مرزی مشخص و به خاطر ماندنی را تشخیص دهند.
۳- قانون لباس زیر!
این قانون، همچنین به بزرگسالان برای شروع گفتگو با کودکان کمک می‌کند. اگر کودکان مطمئن نیستند آیا رفتار شخصی قابل قبول است یا نه، مطمئن شوید که بلدهستند از بزرگسال قابل اعتمادی درخواست کمک کنند. در این کتاب، کیکو از لمس شدن داخل لباس زیر خودداری می‌کند.
والدین می‌توانند توضیح دهند که بعضی از بزرگسالان (مثل پرستاران، والدین یا پزشکان) ممکن است لازم شود کودکان را لمس کنند، اما کودکان باید تشویق شوند که اگر موقعیتی معذبشان می‌کند، “نه” بگویند.
در این کتاب، دست ،کیکو را تشویق می‌کند که اگر کسی خواست او را به شکل نا مناسبی لمس کند، اعتراض کند. برای توضیح تفاوت بین راز خوب ( مثل سورپرایز پارتی) و راز بد (چیزی که کودک را غمگین و مضطرب می‌کند) می توان از این ترتیب توالی استفاده کرد. والدین باید کودکان را تشویق کنند که رازهای بد را با آنها درمیان بگذارند.
چرا قانون لباس زیر؟
تقریبا از هر پنج کودک، یک نفر قربانی نوعی از خشونت و سواستفاده جنسی می‌شود که شامل کودکانی از هر جنس، سن، رنگ پوست، طبقه‌ی اجتماعی و دینی می‌شود. دراغلب موارد، کودک مجرم را می شناسد و به او اعتماد دارد. مجرم نیز می تواند یک کودک باشد. شما می توانید از وقوع چنین اتفاقی برای فرزندتان جلوگیری کنید. ارتباط خوب با کودکان راه حل آن است.
این حاکی از بازبودن، ثبات، صراحت و همچنین دوستانه و خالی از ارعاب بودن فضا است. قانون لباس زیر می‌تواند در این زمینه به شما کمک کند.
کودک هیچ‌وقت برای آموختن قانون لباس زیر کم سن وسال نیست چراکه سواستفاده در هر سنی ممکن است رخ دهد.
اگر معذب هستید که در مورد این موضوع با فرزندتان صحبت کنید، لطفا به یاد داشته باشید که این موضوع احتمالا برای شما به عنوان یک بزرگسال مشکل تر است تا برای یک کودک.
دیگر نکات مفید در کنار گزارش قانون لباس زیر و افشا. کودکان باید در باره بزرگسالانی که می‌توانند بخشی از شبکه‌ی ایمنی آنها باشند، آموزش ببینند. آنها باید به انتخاب بزرگسالانی قابل اعتماد، در دسترس، و آماده‌ی شنیدن و کمک کردن تشویق شوند. تنها یک عضو از شبکه‌ی ایمنی باید با کودک زندگی کند؛ عضو دیگر باید خارج از حلقه‌ی خانواده‌ی درجه اول باشد. کودکان باید بدانند چگونه از چنین شبکه‌ی اعتمادی درخواست کمک کنند.
۴- پیشگیری و مراقبت
پیشگیری و مراقبت ،مسئولیت یک بزرگسال است. کودکان وقتی مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرند، احساس شرم، گناه و ترس می‌کنند. بزرگسالان باید از شکل گیری تابو ، حول موضوعات مربوط به جنسیت جلوگیری و اطمینان حاصل کنند که کودکان می‌دانند وقتی نگران، مضطرب وغمگین هستند از چه کسی کمک بخواهند. کودکان ممکن است حس کنند چیزی نامناسب است. بزرگسالان باید متوجه و پذیرای احساسات و رفتار آنها باشند. ممکن است دلایل بسیاری برای خودداری کودک از تماس با بزرگسال و یا کودک دیگری وجود داشته باشد. این باید محترم شمرده شود. کودکان باید همیشه حس کنند که می‌توانند درباره این موضوع با والدینشان صحبت کنند. دست در این کتاب، دوست کیکو است. بزرگسالان برای کمک به کودکان در زندگی روزمره‌شان حضور دارند. جلوگیری از خشونت جنسی در درجه‌ی اول مسئولیت بزرگسال است و مهم است که از قرار دادن تمام بار بر شانه‌ی کودکان پرهیز شود.
۵- رازهای خوب – رازهای بد
راز داری تاکتیک اصلی متجاوزین جنسی است. به همین دلیل مهم است که فرق راز خوب وبد آموزش داده شود تا بتوان شرایط مطمئنی فراهم کرد. هر رازی که آنها را مضطرب، معذب، نگران یا غمگین کند راز خوبی نیست و نباید مخفی نگه داشته شود؛ و باید به بزرگسال قابل اعتمادی (والدین، معلم، پلیس، پزشک) گفته شود.
۶- مجرمان آشنا
در اغلب موارد، مجرم از آشنایان کودک است. برای کودکان کم سن و سال، درک این موضوع که شخصی از آشنایان ممکن است از آنها سواستفاده کند دشوار است. شیوه‌های دوست شدن با کودکان که متجاوزان برای جلب اعتماد آنها به کار می گیرند را به خاطر داشته باشید. مطلع کردن والدین از کسی که به طور منظم هدیه می‌دهد، درخواست راز داری می‌کند یا سعی می‌کند با کودک تنها وقت بگذراند، باید قانونی مشخص در خانه باشد.
۷-مجرمان غریبه
در بعضی موارد، مجرم غریبه است. به فرزندتان قوانین ساده‌ای در باره‌ی ارتباط با غریبه‌ها بیاموزید: هرگز سوار ماشین غریبه نشو، هرگز هدیه و یا دعوت شخص غریبه‌ای را قبول نکن.
کمک!!!
کودکان باید بدانند افراد ی حرفه ای هستند که می توانند مشخصا کمکشان کنند ( معلمان، مددکاران اجتماعی، بازرس ویژه، پزشکان، روانشناس مدرسه، پلیس) و همچنین خطوط تلفنی که کودکان می توانند برای درخواست کمک با آنها تماس بگیرند.
اگر مشکوک به سواستفاده شدید، چه کاری باید انجام دهید؟
هنگامی که تصور می‌کنید فرزند شما مورد آزار قرار گرفته است، بسیار مهم است که از فرزندتان عصبانی نشوید. کاری نکنید که باعث شود فرزندتان احساس کند کار اشتباهی انجام داده‌است. کودک را بازجویی نکنید. شما می توانید بپرسید چه اتفاقی افتاد، چه زمانی وبا چه کسی، اما نپرسید چرا این اتفاق افتاد. سعی کنید در مقابل فرزندتان ناراحت نشوید.
کودکان به راحتی احساس گناه می کنند و ممکن است اطلاعات را مخفی کنند. سعی کنید براساس اطلاعات کم یا نامشخص نتیجه‌گیری نکنید. به فرزندتان اطمینان دهید که در مورد آن کاری انجام خواهید داد و با کسی که می تواند کمک کند مانند یک روانشناس، متخصص مراقبت از کودک، پزشک، مددکار اجتماعی یا پلیس، تماس خواهید گرفت. در برخی کشورها، خطوط راهنما و مراکز مسئول کمک به کودکان قربانی خشونت جنسی ایجاد شده اند. آنها نیز می‌توانند شما را راهنمایی کنند وهنگامی که کودکی ممکن است قربانی خشونت جنسی باشد، باید با آنها تماس گرفته‌شود.
کودک‌آزاری جنسی اغلب برای سال‌ها پنهان باقی می‌ماند. این نوع آزار بر اثر مجموعه‌ای از عوامل تداوم پیدا می‌کند. در ادامه، با این عوامل آشنا می‌شویم:
۱) سادگی
سادگی باعث می‌شود به راحتی به دیگران اعتماد کنیم. در اکثر موارد، کودک‌آزار از آشنایان قابل‌اعتمادی است که کودک و خانواده‌اش دوستش دارند.
۲) ناآگاهی
ناآگاهی باعث می‌شود از میزان شیوع کودک‌آزاری جنسی یا نحوه پیشگیری از آن بی‌اطلاع باشیم.
۳) ترس
ترس باعث می‌شود، با وجود آگاهی از وقوع آزار جنسی، ترجیح بدهیم به آن فکر نکنیم یا آن را با دیگران در میان نگذاریم. حتی در موارد مشکوک به آزار، باز هم ترس در میان گذاشتن مسأله با دیگران را برایمان سخت می‌کند. اما باید به یاد داشته باشیم که ایمنی و سلامت کودک همیشه باید در اولویت باشد.
پس، بیایید سادگی، ناآگاهی، ترس و انکار را کنار بگذاریم و با مشکلی که پیش رویمان قرار دارد بیشتر آشنا شویم.
کودک‌آزارها فاقد شخصیتی کلیشه‌ای خاص هستند.
شاید به صورت طبیعی و یا به واسطه محتوای رسانه‌هایی مانند تلویزیون و فیلم‌های سینمایی تصویری کلیشه‌ای از مهاجمان جنسی در ذهنمان شکل گرفته باشد. بر اساس این تصویر، مهاجمان جنسی اشخاصی موذی و نفرت‌انگیز هستند. اما اگر این تصویر کلیشه‌ای واقعیت داشت، کودکان دیگر در معرض مخاطره‌ای چنین بزرگ قرار نداشتند و شناسایی کودک‌آزارها و دوری از آنها برایمان بسیار آسان‌تر بود. در واقع، کودک‌آزار باید جذاب، بامزه، مهربان، خوش‌مشرب و . . . باشد تا بتوانند اعتماد کودکان و والدین را جلب کند.
البته، در اکثر موارد، کودک‌آزارها نیازی به جلب اعتماد ندارند چون خودشان از دوستان خانوادگی، سرپرستان باشگاه‌های جوانان و یا اقوام قربانیان هستند. متأسفانه، با وجود این که سوءاستفاده جنسی توسط نزدیکان خونی تهدیدی واقعی برای جامعه است، رسانه‌ها علاقه‌ای به مطرح کردن این مسأله ندارند و قربانیان نیز نمی‌خواهند درباره‌اش با کسی صحبت کنند.
همه کودک‌آزارها پدوفیل نیستند.
این مسأله سردرگمی‌های فراوانی ایجاد کرده است. بسیاری از مردم از خود می‌پرسند: «اگر کودک‌آزارها هیچ گونه میل جنسی به کودکان ندارند، چرا می‌خواهند با آنها تماس جنسی داشته باشند؟» پدوفیل‌ها از نظر جنسی به ظاهر فیزیکی کودکان نابالغ تمایل دارند. اما مسأله اینجا است که بسیاری از کودک‌آزارها لزوماً جذب ویژگی‌های فیزیکی کودکان نمی‌شوند و فقط به دنبال رابطه‌ای جنسی هستند که بتوانند کنترل آن را در دست داشته باشند. فریب دادن، کنترل کردن و ساکت نگه داشتن کودکان آسان‌تر است.
کودک‌آزارهای مهاجم در برابر کودک‌آزارهای «فرصت‌طلب»
بسیاری از کودک‌آزارهای مهاجم با نقشه قبلی به آزار جنسی قربانیان می‌پردازند، درباره رابطه جنسی با کودکان خیال‌بافی می‌کنند، اغلب تصاویر و فیلم‌های هرزه‌نگاری (پورنوگرافی) کودکان را تماشا می‌کنند، در انتخاب قربانیانشان دقت به خرج می‌دهند و زمان و انرژی زیادی را صرف ایجاد رابطه عاطفی با کودکان با هدف سوءاستفاده جنسی از آنها می‌کنند. کودک‌آزارهای مهاجم معمولاً به دنبال فرصت‌هایی برای عملی کردن نقشه‌شان برای سوءاستفاده جنسی از قربانیان هستند. تدریس، مربی‌گری تیم‌های ورزشی و حتی داشتن روابط عاشقانه با زنان صاحب فرزندان کوچک از جمله این فرصت‌ها هستند. سایر کودک‌آزارها ممکن است، ابتدا، این شغل‌ها یا روابط را انتخاب کنند و بعدها، خودشان را در موقعیتی وسوسه‌انگیز ببینند؛ موقعیتی که باعث شده است کودکان به آنها اعتماد کنند و تحت نفوذشان باشند.
در مقابل کودک‌آزارهای مهاجم، کودک‌آزارهای فرصت‌طلب قرار دارند. این کودک‌آزارها از فرصت‌هایی که به آنها امکان سوءاستفاده جنسی از کودکان را می‌دهد استفاده می‌کنند. این سناریو بیشتر در مواردی عملی می‌شود که کودک‌آزار از اقوام نزدیک یا دور کودک است و یا آشنایی زیادی با قربانی دارد. کودک‌آزارهای فرصت‌طلب هم ممکن است زمان و انرژی زیادی را برای ایجاد ارتباط عاطفی با کودک با هدف سوءاستفاده جنسی از او و آزار او صرف کنند. این کودک‌آزارها ممکن است از قدرت فیزیکی هم برای تسلیم کردن قربانیان استفاده کنند. کودک‌آزارهای مهاجم هم همیشه، برای وادار کردن قربانیان به ارتباط جنسی، با آنها رابطه عاطفی برقرار نمی‌کنند و ممکن است کاملاً بی‌اختیار و شتاب‌زده عمل کنند.
منبع خبر : ghayembashak
