نوزادان در ماههای اولیه زندگیشان قالب های رفتاری بسیار متنوعی نشان می دهند، آنها می خورند، می گریند، تکان می خورند، حرف های نامفهوم می زنند، می خوابند، بازی می کنند، لبخند می زنند و غیره. آنها چیز های جدید را به وسیله اندام حسی ایشان مانند چشمان، گوش ها، دهان، بینی و پوست کشف می کنند. آنها مزه می کنند، لمس می کنند، بو می کشند، درک می کنند و می شنوند و همینطور که بزرگ تر می شوند زمان خوابشان کمتر می شود. نوزادی ممکن است ۲۰ ساعت بخوابد در حالیکه کودکی یک ساله به ۱۲ ساعت خواب نیاز دارد. معانی آنها از ارتباطات با دنیای بیرون به وسیله گریه کردن زمزمه کردن حرف های نامفهوم زدن غرغره کردن و لبخند زدن انجام می دهند.
برخی نوزادان مایل به گریه کردن ناله کردن یا کج خلقی کردن با کمترین انگیزش هستند و به سختی تسکین داده می شوند وقتی که دیگران ممکن است تحمل بیشتری داشته باشند. این می تواند به این دلیل باشد که آنها با موقعیت هایی جدید و عجیب روبه رو می شوند که توانایی فهم آن و عکس العمل به آن را ندارند.
کودکان کم کم به شناخت و درک محیط می رسند و به آرامی با افراد اشیا و رویداد ها آشنا می شوند. آنها ممکن است به هم ریخته، پرسروصدا یا بد خو باشند اما تا رسیدن به سنین خاصی بهتر است محدودیتها و امر و نهی های جدی را کنار بگذارید.
وقتی قوانینی برای آنها تعیین می کنید این نکات را در نظر بگیرید :
۱٫بعد از ۱۵ ماهگی شروع کنید.
۲٫ کودکان به آرامی یاد می گیرند.
۳ بهتر است قوانین را یک به یک انتخاب کنید.
۴ آنها بسیار به نگهداری و محبت نیاز دارند.
۵ آنها به ثبات و آشنایی نیاز دارند.
کودکان قبل از مدرسه دوست دارند تجربه کنند و کشف کنند. به نظر می رسد که آنها کنجکاوی و انرژی بی پایانی دارند. رفتار مستقل (با استقلال) کودک در این مرحله (سنی) باید مورد تشویق قرار داده شود(جرات به ایشان داده شود). با این حال نظارت کلی یک باید است و قوانینی که برای آنها تعیین می شود باید ساده و قابل فهم باشد.
مکان هایی که آنها در خانه بازی می کنند باید تمیز و امن باشد. اشیای تیز یا شکننده ای نباید آنجا باشد. در ابتدای این مرحله کودکان خود محوراند و می توانند به تنهایی ساعت ها با اسباب بازی ها بازی کنند. وقتی آنها شروع به رفتن به پیش دبستان«مهد کودک» می کنند یاد می گیرند چگونه با دیگران کنار بیایند. بعضی مواقع آنها در تمیز دادن بین واقعیت و خیال مشکل دارند. آنها ممکن است حیوانات خانگی یا دوستان خیالی داشته باشند.
بازی کردن غذای فکر آنهاست و به رشد منطق «شناخت» آنها کمک می کند. نقش بازی کردن و تظاهر بسیار متداول است. بازی کردن به عنوان «پدر و مادر»، «دکتر و بیمار»یا «معلم و دانش آموز» کاملا متداول است. این بازی ها می تواند «وسیله» ابراز احساسات و ترس های آنها باشد.در حالیکه تخیلات آنها واضح تر می شود بازی ها دارای جزئیات بیشتر می شود. برخی کودکان مقدار معینی پرخاشگری نشان می دهند. آنها ممکن است به دیگران لگد بزنند آنها را هل بدهند یا کتک بزنند. آنها ممکن است حسود باشند و حتی کج خلقی کنند. در این مرحله (سنی) والدین باید مشکلات را بدون خشونت حل کنند.
برای دیدن پربازدیدترین های نی نی نما لطفاً کلیک کنید…
