وقتی بچه‌ها دنيای بيرونی خود را كشف می كنند، ناخواسته نسبت به اعضاي خصوصي بدن همجنس و يا غير همجنس خود كنجكاو می شوند. شكل اعضای تناسلی پسرها براي دختر‌ها جالب است و بر عكس. اگر بچه‌ای خواهر و برادر نداشته باشد يا در روند زندگی، فرصت ديدن اندام برهنه جنس مخالف را نداشته باشد اين كنجكاوی تشديد می شود. اين كنجكاوی جنسی تا حدی طبيعی است و بيشتر والدين هنگام رويارويی با آن برای اولين بار می فهمند كه واقعاً بايد برای رفتار فرزند خود حدودی را تنظيم كنند تا بداند از نظر اجتماعی كدام يك از رفتارهای او در خصوص مسائل جنسی قابل قبول است.
با ذكر اين مقدمه مختصر، شايسته است در اين زمينه دو نکته مهم بيان گردد تا فضای روشن‌تری از بحث داشته باشيد.
با فرزندان خود ارتباط برقرار کنید
ارتباط برقرار كردن والدين با فرزندان خود در مورد رفتارهای جنسی و مسايل مربوط به آن از جمله وظايف تربيتی والدين است كه شايسته است در برقراری و حفظ آن جهت جلوگيری از زمينه بسياری از انحرافات و گناه‌ها كوشيد. نگاه ضد اخلاقی برخی والدين به اين مسأله و برخورد شديد و خشن آنها پيامدهای نامطلوبی را به ارمغان خواهد آورد؛ زيرا چنين موضوع روان شناختي را تبديل به موضوعی اخلاقي كرده و كودك را حساس تر نموده و باعث تثبيت وی در عمل مورد نظر می گردد.
ارتباط برقرار کردن والدین با فرزندان خود در مورد مسائل و رفتارهای جنسی کودکان از جمله وظایف تربیتی والدین است. این مساله یک موضوع روانشناختی است نه یک موضوع اخلاقی.
درخصوص رفتارهای جنسی کودکان از روش غیر مستقیم استفاده کنید.
در بيان نكاتی كه در زمينه مسائل جنسی لازم است به كودك انتقال پيدا كند، بايد از روش‌های غير مستقيم استفاده كرد و كمتر به روش‌های مستقيم متوسل شد.
با رفتارهای جنسی کودکان چگونه برخورد کنیم؟
وقتی والدین، پسر و دخترشان را برهنه و عریان، در حال بازی می‌بینند، با هیجان زدگی و عصبانیت نباید به آنها بگویند: « چه کار دارید می‌کنید؟ خجالت بکشید! بدوید بروید لباس هایتان را بپوشید»، بلکه به صورت غیرمستقیم باید به آنها گفت: « بچه‌ها فکر نمی‌کنید بدون لباس سردتان می‌شود، بروید لباس‌هایتان را بپوشید» و در فرصت مقتضی که پدر با پسر و مادر با دختر تنها می‌شوند، بدون نصیحت و پند و اندرزهای کسل کننده و بدون تهدیدهای بی اثر، باید خیلی صریح و رک و پوست کنده به آنها گفت:
« من دیدم برهنه بودید و لباس‌هایتان را درآورده بودید، بچه‌ها اصلاً اجازه ندارند جلو بچه‌های دیگر، لباس‌هایشان یا لباس‌های بچه‌های دیگر را در بیاورند، این کار قدغن است».
ممكن است مهمترين دليل چنين رفتاری از سوي كودك، كنجكاوی وی برای آشنايی با اعضای بدن خود باشد كه در قالب دستكاری و در سنين بالاتر در قالب دكتر بازی و … خود را نشان می دهد. بنابراين در چنين زمانی هول نشويد، او را سرزنش نكنيد، از تنبيه كودك پرهيز كنيد. تنها كاري كه شما بايد در چنين موقعيتی انجام دهيد اين است كه به گونه‌ای برنامه ريزی كنيد كه او ديگر در چنين موقعيتی قرار نگيرد.
بهتر است به طور نامحسوس مراقب خلوت‌هاي چنين كودكاني بود. شايسته است مكان خلوت آنها (مثلاً اتاق مستقل‌شان) به گونه‌ای باشد كه از چشم والدين دور نمانند و والدين گاه‌گاهی به عناوين مختلف كه رنگ مداخله به خود نگيرد،سركشی هايی داشته باشند تا فرزندان از خلوت خود احساس امنيت براي انجام اين عمل نكنند.
موقعيت‌هايی كه كودك در آن دست به چنين رفتاری می زند را شناسايی كنيد و كودك را براي مدتی از آن مكان‌ها دور كنيد.
اگر کودک شما با کودک دیگری مشغول به انجام این عمل است، روابط دو طرف ماجرا را با دقت زير نظر بگيريد و به گونه‌ای عمل كنید كه روابط بين آن دو بسيار محدود شود. گرچه اين كار در ابتدا ممكن است براي شما مشكل باشد اما فراموش نكنيد كودكان در سن فرزند شما از خود مهارگری كمي برخوردار هستند و زمانی كه با محرك‌های جنسي روبرو می شوند كمتر می تواند از بروز رفتارهای جنسی خودداری كنند؛ بنابراين بهترين راه، كنترل ارتباط كودكتان با کودکانی است که با یکدیگر به این موضوع می‌پردازند. فراموش نكنيد، با توجه به تجربه ای كه دو كودك بزرگتر به دست آورده اند ممكن است دوباره اين رفتار را انجام دهند، پس بايد با دقت مراقب دوستان او باشيد.
براي مدتی به كودكتان شلواری بپوشانيد كه در آوردن آن برای او امكان پذير نباشد (به عنوان مثال شلواري كه داراي كمربند و يا دكمه محكم است براي اين كار مناسب است).
به فرزند خود آموزش دهيد كه بدن او خصوصی است و ديگران حق دست ورزی با برخی از اعضا او را ندارند (بهتر است براي بيان اين نكته از شيوه‌های غير مستقيم استفاده كنيد).
روابط اجتماعی كودك خود را افزايش دهيد و سعی كنيد او ارتباط بيشتری با دیگر همسالانش داشته باشد.
برخی از مسئوليت‌های خانه را بر عهده او قرار دهيد؛ البته اين مسئوليت‌ها بايد با توجه به توان كودك باشد.
سعی كنيد با همسر خود زمانی را براي بازی با فرزندتان معين كنيد (حداقل روزي ۴۵دقيقه). اين برنامه بايد هر روز و به صورت مداوم انجام شود تا نتيجه دلخواه را به همراه داشته باشد. به ياد داشته بايد بازی موجب صرف انرژی روانی فرزندتان می شود و در تعادل روانی او نقش مهمی را دارد (در اين ميان بازی كردن پدر با کودک، نقش اساسی دارد).
