اگر مادر برای یک دوره زمانی طولانی طی دوران بارداری استرس داشته باشد، تراکم هورمون های استرس در مایع آمنیوتیک افزایش می یابد. با این وجود، استرس کوتاه مدت به نظر نمی رسد اثر نامطلوبی روی رشد نوزاد داشته باشد …
در زمان استرس، بدن انسان هورمون هایی مانند هورمون آزادکننده کورتیکوتروپین (CRH) را ترشح می کند تا سطوح بالای استرس را مدیریت کند، که به افزایش هورمون استرس کورتیزول منجر می شود. این مکانیسم طی دوران بارداری همچنان ادامه دارد، و جفت، که تامین مواد مغذی برای جنین را بر عهده دارد، می تواند هورمون استرس CRH را منتشر کند. در نتیجه، مقدار اندکی از این هورمون وارد مایع آمنیوتیک و سوخت و ساز جنین می شود.
طبق نتایج مطالعه محققان دانشگاه نیومکزیکو، نوزادان بواسطه میزان استرس مادر در طول بارداری به لحاظ جسمی آسیب می‌بینند. یافته ها نشان می دهد استرس در طول اواخر بارداری موجب کاهش رشد نوزاد شده و در نتیجه سایز بدن نوزاد در طول رشد کاهش می یابد، درحالیکه استرس در طول اوایل بارداری بر نرخ رشد تاثیری ندارد، اما موجب تسریع روند رشد و افزایش سایز نوزاد بعد از شیر دادن می شود.
اندریس برگانل، سرپرست تیم تحقیق، در این باره می گوید: «ما معتقدیم استرس مادر به دو شیوه و براساس زمان بروز استرس در طول بارداری، بر نوزاد تاثیر می گذارد و پیامدهای متفاوتی قبل تولد، بعد تولد و بعد از شیردهی دارد.»
به گفته برگانل، استرس مادر در اواخر بارداری موجب می شود مادر انرژی کمتری صرف پرورش جنین خود کند که منجر به رشد آهسته تر جنین در رحم می شود اما بعداً بر رشد نوزاد تاثیری نمی گذارد. در مقابل، استرس مادر در ابتدا بارداری موجب می شود جنین با کاهش امید به زندگی در سنین بالاتر مواجه شود
نتایج همچنین نشان داد چه مادر به صورت مستقیم در برابر عوامل استرس زا نظیر محدودیت غذایی قرار گیرد یا تغییری در هورمون های استرس نظیر کورتیزول صورت گیرد، الگوهای رشد نوزاد در طول مرحله رشد با زمان قرارگیری در معرض استرس همچنان مشابه است.
به گفته محققان، استرس مادر در طول بارداری تاثیرات متعددی بر فیزیولوژی نوزاد دارد که تا بزرگسالی ادامه می یابد.
