شير مادر نياز مهم برای شيرخواران نارس است. امکان برقراری تغذيه دهانی را بالا برده و ايمونوگلوبولين های حفاظتی را فراهم می کند. مادران شيرخوارانی که در بخشهای مراقبت ويژه بستری میشوند در دوره بلافاصله بعد از زايمان برای شروع شيردهی قادر نيستند يا به شيردهی توصيه نمیشوند.
همچنين اين مادران وقتی که شيرخوارشان برای تحمل تغذيه دهانی و شيردادن خيلی بيمار يا خيلی نارس است ممکن است نتوانند شيردهی را برقرار کنند. برقرار کردن شيردهی غير از دوره بلافاصله بعد از زايمان يا ريلکتيشن، فرصتی را برای مادران فراهم میکند تا بعد از رفع وضعيتی که مانع شيردهی آنها میشد بتوانند شيرخوار خود را با شير مادر تغذيه نمايند
چندين عامل مهم مربوط به مادر و شيرخوار روی ريلکتيشن موثر هستند. عامل کليدی مربوط به موفقيت مادر فاصله زمانی قطع شيردهی و انگيزه مادر است.
معمولاً زنان معتقدند اگر سينه هايشان خالي شوند ديگر نمي توانند شير توليد کنند. بنابراين اولين قدم مهم در شیردهی مجدد بالابردن اعتماد به نفس مادران است. اگر يک مادر مضطرب و يا دچار ترديد باشد رفلکس جهش شير در او مهار مي شود.
اصولی که برای تحريک سينه ونوک پستان در ريلکتيشن توصيه می شود، مکيدن شيرخوار، فشار دستی يا مکانيکی سينه و تماس پوست با پوست است. بهترين نوع تحريک نوک سینه، مکيدن شيرخوار است.
با وجود اين، فشار دستي يا مکانيکی(پمپ شیردوش) سينه ها نيز موثر است.
در برخی مطالعات شيردوشی با دست در همه مادران مفيد بود به غير از مادران شيرخواران با وزن تولد کم که استفاده از پمپ در آنها موثرتر بود. توصيه های رايج برای مادران شيرخواران نارس دوشيدن شير با پمپ ۱۲-۸ بار در روز می باشد که حداکثر فاصله بين دوشيدن نبايد بيش تر از ۵ ساعت در شب باشد.
بایدمادران برای شيردوشی در طول شب تشويق شوند.نکته مهم دیگر این است که مادرانی که مراقبت آغوشی را انجام می دهند تغذيه شيرخوار با شيرمادر در آنها طولانی تر و بيشتر است. از طرفی مادران اعتماد به نفس بيشتری برای مراقبت از شيرخوار نارس پيدا می کنند.
درکنار تمهیدات فوق استفاده ازداروهای افزاینده شیر مادرتحت نظر پزشک مانند قطره شیرافزا وقرص متوکلوپرامید نیز موثر میباشد.
برای دیدن پربازدیدترین های نی نی نما لطفاً کلیک کنید…
