زگیل‌های تناسلی معمولاً بدون درد هستند و خطر جدی به سلامت فرد وارد نمی‌کنند. اگرچه، ظاهر آنها بدشکل است و موجب ناراحتی‌هایی از لحاظ روحی می‌شوند. بیشترین احتمال انتقال ویروس HPV به دیگران زمانی است که زگیل‌ها روی بدن وجود دارند، اگرچه هنوز این امکان نیز وجود دارد که این ویروس قبل از اینکه زگیل‌ها رشد کرده باشند و یا پس از از بین رفتنشان انتقال یابند.
دوره نهفتگی برای زگیل‌های ناحیه‌ی تناسلی (زمانی که طول می‌کشد تا پس از رشد عفونت، علائم پدیدار شود) می‌تواند به مدت یک سال باشد. بیشتر عفونت‌ها در طی ۱ تا ۲ سال از بین می‌روند، اما برخی از آنها در جای خود همچنان باقی می‌مانند. عفونت باقی‌مانده می‌تواند خطر ابتلا به انواع خاصی از سرطان را افزایش دهد.
زگیل تناسلی یک بیماری شایع است. آنها بعد ازکلامیدیا، دومین نوع شایع از بیماری‌های عفونی آمیزشی(STI) می‌باشند. درمان و بهبودی زگیل تناسلی روند خوبی در پی دارد. چندین روش درمانی برای این بیماری وجود دارد، مثل استفاده از کرم‌ها و کرایوتراپی(فریز کردن زگیل‌ها) و میزان موفقیت بالایی خواهند داشت. اگرچه، بسیاری از درمانها را تا قبل از تأثیر کاملشان می‌توان تا سه ماه ادامه داد. همه‌ی این درمان‌های موجود برای زگیل‌های تناسلی تنها با تجویز پزشک انجام‌پذیر هستند، بنابراین باید به متخصص زنان و زایمان مراجعه کنید تا پس از تشخیص مناسب، تحت درمان قرار بگیرید.
علت‌های زگیل تناسلی
زگیل‌های ناحیه‌ی تناسلی از ویروس پاپیلومای انسانی(HPV) ناشی می‌شود. HPV نوعی از بافت‌ها را تحت عنوان بافت‌های مخاطی، مورد هدف قرار می‌دهد که روی سطح پوست و روی پوسته‌ی بسیاری از تورفتگی‌ها و حفره‌های بدن یافت می‌شود. HPV ناحیه تناسلی از طریق رابطه‌ی جنسی قابل انتقال است و همچنین برخی تئوری‌ها نشان می‌دهند که انتقال ویروس HPV ممکن است از طریق تماس دستی فرد مبتلا صورت بگیرد. علاوه بر این، عفونت می‌تواند از طریق تماس پیدا کردن با اشیائی که آغشته به ویروس HPV هستند، مثل رختخواب یا حوله، انتقال یابد.
علائم زگیل تناسلی
علائم زگیل تناسلی در زنان معمولاً به‌صورت برآمدگی‌هایی کوچک و شن مانند ظاهر شود که به‌تدریج بزرگ‌تر می‌شود. یک فرد مبتلا ممکن است یک زگیل، یا دسته‌ای از چند زگیل داشته باشد که باهم رشد می‌کنند تا به شکلی شبیه به گل‌کلم درآیند. زگیل‌ها معمولاً بدون درد هستند، اگرچه برخی افراد ممکن است علائمی از خارش و ناراحتی را داشته باشند، خصوصاً اگر زگیل‌ها در اطراف ناحیه‌ی مقعد رشد کرده باشند. برخی افراد مبتلا ممکن است در زمان نزدیکی و مقاربت خونریزی داشته باشند. اگرچه توصیه می‌شود که تا وقتی زگیل‌ها کاملاً برطرف نشوند از داشتن رابطه‌ی جنسی اجتناب کنند. زگیل‌هایی که در نزدیک یا درون مجرای پیشاب رشد می‌کنند می‌توانند جریان طبیعی ادرار را با مشکل مواجه کنند. مجرای پیشاب لوله‌ای است که به مثانه متصل می‌باشد که از طریق آن ادرار خارج می‌شود. به طور معمول زگیل‌های تناسلی در زنان در این قسمت‌ها رشد می‌کنند:
در اطراف دهانه‌ی واژن
داخل واژن
بین ناحیه‌ی واژن و مقعد
اطراف مقعد
روی دهانه‌ی رحم(گردنه‌ی رحم)
دهانه‌ی مجرای پیشاب
تشخیص زگیل تناسلی
پزشک متخصص یک معاینه‌ی فیزیکی را برای تشخیص زگیل تناسلی زنان انجام می‌دهد. در زنان این معاینه شامل یک معاینه‌ی لگنی می‌شود. یک روش معاینه در مطب به نام کلپوسکوپی برای تعیین مکان دقیق زگیل‌هایی بکار می‌رود که نمی‌توان آنها را بدون چشم مجهز تشخیص داد. این دستگاه از یک میکروسکوپ کم‌توان و یک نور برای کمک پزشک به یافتن و سپس نمونه‌گیری (بیوپسی) از نواحی غیرعادی در گردنه‌ی رحم بیمار استفاده می‌کند. این ویروس که باعث زگیل‌های تناسلی می‌شود می‌تواند منجر به نتایج غیرعادی در آزمایش پاپ اسمیر شود. اگر بیمار دچار این نوع تغییرات باشد ممکن است به آزمایش‌های پاپ اسمیر مکرر یا یک کلپوسکوپی باشد. یک آزمایش HPV DNA می‌تواند مشخص کند که یک بیمار مبتلابه نوع خطرناکی از HPV است که گفته می‌شود باعث ابتلای فرد به سرطان رحم می‌شود.
درمان زگیل تناسلی
دو نوع درمان عمده برای زگیل‌های تناسلی در زنان وجود دارند: درمان موضعی، برداشتن فیزیکی زگیل.
اگرچه، درمان‌های موضعی روی زگیل‌های نرم‌تر بهتر و درمان فیزیکی برای برداشتن آن برای زگیل‌های سفت و زبرتر بهتر عمل می‌کنند. گاهی اوقات می‌توان از ترکیبی از درمان موضعی و درمان فیزیکی برداشتن زگیل استفاده کرد.
پودوفیلوتاکسین
پودوفیلوتاکسین (Podophyllotoxin) معمولاً برای درمان دسته‌هایی از زگیل‌های ریز و کوچک توصیه می‌شود. از یک اپلیکاتور یا قطره‌چکان مخصوص برای بیرون کشیدن دوز مناسبی از مایع استفاده می‌گردد و سپس روی زگیل چکیده می‌شود. هنگام ریختن قطره روی زگیل ممکن است بیمار کمی احساس سوزش کند. درمان زگیل تناسلی زنان با داروی پودوفیلوتاکسین بر اساس دوره‌هایی قرار دارد. اولین دوره درمان شامل بکار بردن دارو به‌صورت دو بار در روز به مدت سه روز می‌باشد. بعد از آن یک دوره‌ی استراحت می‌باشد که بیمار چهار روز را بدون درمان به سر می‌برد. اکثر افراد به چهار تا پنج دوره درمان نیاز دارند که بین آنها دوره‌های استراحت قرار می‌گیرد.
ایمیکویمود
ایمیکویمود (Imiquimod) نوعی پماد است که معمولاً برای درمان زگیل‌های بزرگ‌تر توصیه می‌شود. ایمیکویمود کمک به تحریک دستگاه ایمنی بیمار برای هجوم به زگیل‌ها می‌کند. بیمار باید پماد را روی زگیل‌ها بمالد و سپس آن را بعد از شش تا ده ساعت بشوید. این کار باید سه بار در هفته انجام شود. تا قبل از اینکه بیمار متوجه ی بهبودی در علائم بیمار شود، این درمان می‌تواند چندین هفته طول بکشد.
تریکلورواستیک (TCA)
تریکاورواستیک اسید(TCA) نیز ممکن است برای درمان زگیل‌های ریز و کوچکی که بسیار سفت هستند، تجویز شود. TCA همچنین برای استفاده‌ی خانم‌های بارداری نیز توصیه می‌شود زیرا این دارو بی‌خطر‌تر از دیگر داروهای موضعی در دوران بارداری می‌باشد. TCA پروتئین‌های موجود در سلول‌های زگیل را تخریب می‌کند. اگرچه، اگر به خوبی از این دارو استفاده نشود می‌تواند به‌سلامت پوست آسیب وارد کند، بنابراین توصیه می‌شود که بیمار خود این دارو را روی زگیل استفاده نکند. او می‌تواند یک‌بار در هفته به پزشک مراجعه کند و پزشک می‌تواند دارو را برای بیمار استفاده کند.
کرایوتراپی
کرایوتراپی معمولاً برای درمان زگیل‌های چندتایی و کوچک توصیه می‌شود، خصوصاً برای آن‌هایی که نزدیک دهانه رحم رشد می‌کنند. کرایوتراپی(کرایو) شامل فریز کردن زگیل با استفاده از نیتروژن مایع می‌باشد. فریز کردن کمک به کشته شدن سلول‌های زگیل با شکافتن غشای خارجی می‌کند. بعد از فریز شدن، فرصت داده می‌شود تا زگیل منجمد شد آب شود و در صورت نیاز، می‌توان آن را فریز و مجدداً آب کرد.
برش
گاهی برش زگیل برای درمان زگیل‌های کوچک و سفت شده توصیه می‌شود، خصوصاً در نقاطی که ترکیبی از زگیل‌های کوچک وجود دارد که باهم به صورتی شبیه به گل‌کلم متصل شده‌اند. در آغاز این روش، از بی‌حسی موضعی برای بی‌حس کردن ناحیه‌ای از پوست اطراف زگیل استفاده می‌کنند. سپس زگیل با یک تیغ جراحی بریده می‌شود و قسمت بریده‌شده‌ی باقی‌مانده، با بخیه بسته می‌شود.
جراحی الکتریکی
جراحی الکتریکی یا الکتروسرجری اغلب با جراحی برش ترکیب می‌شود و برای درمان زگیل‌های بزرگی که در اطراف ناحیه‌ی مقعدی رشد کرده‌اند و درمان‌های موضعی تأثیری روی آنها نداشته است به‌کار می‌رود. ابتدا کار برش برای برداشتن بخش بیشتر زگیل انجام می‌شود. سپس یک حلقه‌ی فلزی روی زگیل قرار می‌گیرد. یک جریان الکتریکی در حلقه گذرانده می‌شود تا قسمت باقی‌مانده‌ی زگیل را بسوزاند. برداشتن تعداد زیادی از زگیل‌ها به این روش می‌تواند بسیار دردناک باشد بنابراین از بی‌حسی موضعی برای بیمار استفاده می‌شود.
جراحی با لیزر
جراحی با لیزر ممکن است برای درمان زگیل تناسلی بزرگی توصیه شود که با استفاده از روش‌های دیگر برداشتن فیزیکی قابل‌درمان نیستند زیرا این زگیل‌ها در نقاطی از بدن قرار دارند که دسترسی به آنها دشوار خواهد بود، مثل قسمت داخلی و عمیق ناحیه‌ی مقعد و یا مجرای پیشاب(لوله‌ای که مثانه را به مخرج پیشاب متصل می‌کند که ادرار از طریق آن خارج می‌شود). جراحی با لیزر همچنین برای زنان بارداری که درمان با تریکلورواستیک اسید TCA روی آنها اثری نداشته است، توصیه می‌شود. در طی این درمان زگیل تناسلی، جراح از یک لیزر برای سوزاندن زگیل‌ها استفاده می‌کند. بسته به تعداد و سایز زگیل‌ها، جراحی لیزر را می‌توان تحت بی‌حسی موضعی یا بی‌هوشی انجام داد.
واکسیناسیون
واکسن‌ها، زگیل آلت تناسلی را درمان نمی‌کنند، بلکه از بروز عفونت جلوگیری می‌کنند. پسرها و دخترهای سنین ۹ تا ۱۲ سال می‌توانند این واکسن را دریافت کنند. اگر در این سن واکسن دریافت شود، یک سری واکسن با دو تزریق انجام می‌شود. اگر واکسن در سن ۱۵ سال یا بیشتر دریافت شود، یک سری واکسن با ۳ تزریق انجام می‌شود. سه نوع واکسیناسیون برای ویروس HPV وجود دارد:
واکسن ناین ولنت (نه‌گانه): در مقابل نه نوع ویروس hpv محافظت ایجاد می‌کند.
کوادریولنت (چهارگانه): در مقابل چهار نوع ویروس HPV محافظت ایجاد می‌کند.
بی ولنت (دوگانه): در مقابل دو نوع ویروس HPV محافظت ایجاد می‌کند.
این واکسن‌ها به‌صورت تزریق در عضله، معمولاً در بازو دریافت می‌شوند.
منبع خبر : drsolmazmohamadi
