درمان مسمومیت با گاز مونوکسید کربن/ ساخت نخستین پادزهر مسمومیت با مونوکسیدکربن

محققان دانشکده پزشکی دانشگاه پیتزبورگ و دانشگاه پیر و ماری کوری موفق به ساخت پروتئینی در بدن موش‌ها شده‌اند که مسمومیت مونوکسیدکربن را معکوس می‌کند.

یافته های این دانشمندان می تواند در یک فرمول درمانی آینده به عنوان نخستین پادزهر مسمومیت مونوکسیدکربن به کار گرفته شود.

سالانه بیش از ۵۰ هزار موقعیت اضطراری به دلیل این گونه اتفاقات گزارش می شود که به یکی از علل جهانی مرگ و میر ناشی از مسمومیت تبدیل شده است.

مواجهه با گاز مونوکسیدکربن منجر به جابجایی مولکول های اکسیژن در هموگلوبین با گاز می شود. با توجه به این واقعیت که این نوع مسمومیت به سرعت بر بدن انسان تاثیر می گذارد، بهبود شناختی چندین ماه یا چندین سال طول می کشد.

از آنجایی که مونوکسیدکربن دیده نشده و بوی آن احساس نمی شود، به سادگی می تواند انسان را مسموم، مرده و منجر به کاهش اکسیژن در سلول های قرمز خون شود. این سلول ها به ارائه اکسیژن به مغز و سایر بافت های بدن می پردازند و مسمومیت آن ها منجر به اختلال در عملکرد می شود.

محققان پروتئینی را طراحی کردند که بطور انتخابی مونوکسیدکربن را هدف قرار می دهد. زمانی که این گاز شناسایی شد، فرمول به آن چسبیده و از پیوستن آن به هموگلوبین جلوگیری می کند.

دلیل اینکه مونوکسیدکربن به سادگی به هموگلوبین متصل می شود، این است که چسبنده تر از اکسیژن بوده و به راحتی در جریان خون با آن جابجا می شود.

محققان به منظور کاربردی کردن ترکیب شان، نوروگلوبین مصنوعی ساختند که ۵۰۰ برابر سفت تر از چسبندگی مونوکسیدکربن به گلوبین، به آن می چسبد.

زمانی که این ترکیب در بدن موش ها آزمایش شد، به این موجودات کمک کرد تا در دوزهای مرگبار گاز دوام بیاورند.

محققان سه درصد مونوکسیدکربن به موش ها تزریق کردند که برای کشتن سریع یک انسان کافی است. مدت زمان تزریق ۴٫۵ دقیقه بود که طی آن فشار خون موش ها به شد افت کرد و ضربان قلب نیز نامنظم شد.

سپس به موش ها مولکول نوروگلوبین مصنوعی از طریق یک لوله داخل وریدی تزریق شده و چند ثانیه بعد، فشار خون حیوان به حالت عادی بازگشت.

در صورت تائید، این پادزهر می تواند به سرعت به قربانیان تزریق شود و از تاخیرهای پرهزینه رایج در گزینه های درمان کنونی جلوگیری کرد، اما به تحقیقات بیشتر پیش از آزمایش این فرمول بر روی انسان نیاز است.

این تحقیق در مجله Science Translational Medicine منتشر شده است.

منبع خبر : بتا نیوز

اشتراک‌گذاری
دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *