سرخجه یک عفونت ویروسی حاد در کودکان و بزرگسالان است که سرخک آلمانی یا سرخک سه روزه نیز نامیده می شود. سرخجه چه به صورت علامتدار و یا بی علامت، مسری است، ولی میزان سرایت آن نسبت به سرخک کمتر می باشد. اکثر موارد سرخجۀ کسب شده پس از تولد، در اشکال ساب کلینیکال و خفیف بروز می کند و حتی شاید تشخیص آن براساس علائم بالینی مشکل باشد. راههای انتقال بیماری عبارتند از قطرات تنفسی و نیز انتقال از طریق جفت به جنین. پس از انتقال ویروس توسط ریز قطره های تنفسی، ابتدا دستگاه تنفس مبتلا شده و سپس ویروس وارد جریان خون می شود. پس از ویرمی ثانویه، ویروس در تمام بدن منتشر می گردد. ( ترشحات بدن، مایع مغزی نخاعی و ادرار ). دورۀ نهفتگی بیماری به طور متوسط، ۱۸-۱۶ روز است. بعد از این دوره، بیمار دچار علائم مقدماتی به صورت آبریزش بینی خفیف، تب و بی اشتهایی می شود که ممکنست در کودکان واضح نباشد. فاز مقدماتی در سرخجه در مقایسه با سرخک کوتاهتر است. بعد از این دوره، علائم اختصاصی سرخجه بروز میکنند که شامل لنفادنوپاتی پشت گوش، زنجیرۀ خلفی گردن و پس سر، همراه با بروز بثورات قرمز رنگ می باشند. بثورات از صورت آغاز و به سرعت به طرف سایر نقاط بدن پیشرفت کرده و معمولاً به مدت سه روز باقی می مانند. سایر علائم همراه مشتمل بر التهاب خفیف حلق، ورم ملتحمۀ چشم، بی اشتهایی، سردرد، ناخوشی و تورم و التهاب مفاصل به ویژه در مفاصل کوچک دست هستند که شکایت اخیر در دختران بزرگسال دیده شده و معمولاً بدون باقی گذاشتن ضایعه برطرف می گردد. مواردی از سرخجۀ بدون راش و یا دارای بثورات خارش دار نیز گزارش شده است. برخلاف سرخک، در سرخجه حساسیت به نور وجود ندارد. انسفالیت نیز در سرخجه کمتر از سرخک روی داده و در بالغین شایع تر است. دیگر عارضۀ نادر سرخجه، خونریزی ناشی از کاهش تعداد پلاکت ها و آسیب عروقی است که می تواند عواقب طولانی مدت به دنبال داشته باشد.
سرخجۀ مادرزادی: در ۵۰% موارد، ابتلا مادر باردار به سرخجه پیش از هفتۀ یازدهم حاملگی سبب عفونت جنینی با درگیری متعدد ارگانی می شود. بعد از سه ماهۀ اول از هفتۀ ۱۶ بارداری به بعد، این ریسک کاهش می یابد. علاوه بر آن، شدت بیماری جنین نیز در صورت ابتلای مادر در اوایل حاملگی، بیشتر بوده و ارگانهای مختلفی درگیر می شوند. علائم کلاسیک سرخجۀ مادرزادی شامل کاتاراکت، بیماری قلبی و کری می باشد. ولی هزاران مورد از نقایص دیگر نیز گزارش شده اند. ( وزن کم زمان تولد، عقب ماندگی ذهنی، دیابت، اختـلالات رفتاری، زردی، نقائص قلبی و عروقی، بزرگی کبـد و طحـال، کوچک ماندن جمجمه،اختلالات ایمنی، سوء جذب، ضایعات پوستی و . . . نمونه هایی از این اختلالات هستند. ) نوزادان مبتلا به سرخجۀ مادرزادی می توانند تا سن ۲ سالگی، این ویروس را از دستگاه تنفسی و ادرار دفع کرده و آن را به افراد حساس انتقال دهند. عفونت با ویروس سرخجه تا آخر عمر ایجاد مصونیت می کند. داروی ضد ویروسی برای سرخجه موجود نیست و درمان عمدتاً محافظتی و نگهدارنده است.
ایمن سازی فعال با واکسن زندۀ ضعیف شده، از سرخجه جلوگیری می کند. بعد از انجام واکسیناسیون، ویروس به دیگران منتقل نمی گردد، هر چند که ممکنست تیترهای پائینی از آن به صورت گذرا در حلق افراد واکسینه شده شناسایی گردد. جهت پیشگیری از سرخجۀ مادرزادی، واکسیناسیون برای کلیۀ خانم های بالغ غیر مصون توصیه می شود. منتها تا سه ماه از زمان تزریق واکسن، نباید بارداری صورت گیرد. واکسیناسیون سرخجه در خانم های باردار ممنوع است، ولی بکار بردن غیر عمدی واکسن، دلیل مناسبی برای سقط نیست. در امریکا واکسیناسیون برای همۀ کودکان مستعد، به صورت MMR انجام می گیرد. این امر تعداد موارد بیماری را به میزان ۹۸% کاهش داده و از زمانی که این واکسن مجوز استفاده گرفته، هیچ اپیدمی بزرگی از سرخجه در امریکا دیده نشده است. انجام واکسیناسیون در بیماران دچار حساسیت شدید به واکسن، بیماری حاد تبدار و افرادی که در طی ۳ ماه گذشته ایمونوگلوبولین دریافت کرده اند، ممنوع می باشد. ممکنست پس از تزریق واکسن، علائمی چون تب، بزرگ شدن غدد لنفاوی، بثورات و درد مفاصل ( به ویژه در دختران و زنان ) دیده شود که بطور خود به خود محدود می گردد. در خانم های باردار و واکسینه نشده که در تماس با سرخجه قرار گرفته اند، ایمونوگلوبولین می تواند مورد استفاده قرار گیرد.
برای دیدن پربازدیدترین های نی نی نما لطفاً کلیک کنید…
