ترمیم برش به روش‌های مختلف توسط نخ‌های جراحی مختلف امکانپذیر است که بسته به شرایط بیمار، پزشک روش ارجح را انتخاب میکند. معمولا در خانم‌های باردار دیده میشود که دوست دارند خودشان روش جراحی را انتخاب کنند و بر انتخاب خود اصرار دارند. ولی اصرار به انتخاب روش توسط بیمار همیشه به صلاح او نخواهد بود. به طور مثال در فرد چاق یا دیابتی که خطر ابتلا به عفونت زخم در او وجود دارد ممکن است جراح استفاده از بخیههای جدا از هم را انتخاب کند.
باور غلطی که در مورد بخیه جذبی وجود دارد این است که به آن بخیه لیزریمیگویند. در صورتی که بخیه لیزری، اصطلاحی است در بین عامه مردم و به بخیه با نخ جذبی که قابل مشاهده نیست گفته میشود و استفاده از کلمه لیزر اشتباه است.
در مورد بخیه های زیرپوستی که اصطلاحا پلاستیک گفته میشود، میتوان از نخ‌های غیرقابل جذب که اکثرا از جنس نایلون است، استفاده کرد که این نوع بخیه بعد از عمل نیاز به کشیدن دارد ولی با واکنش بافتی کمتری همراه است، یا از نخ‌های قابل جذب میتوان استفاده کرد که دراین روش چون بخیه کشیده نمیشود معمولا مادران احساس راحتی بیشتری دارند ولی گاهی اوقات این نوع بخیه باعث واکنش بافتی و ایجاد اسکار برجسته در محل سزارین میشود.
توصیه ما به شما این است که به جراح خود اعتماد کنید و اجازه دهید او با در نظر گرفتن همه جوانب از بهترین روش برای شخص شما استفاده کند.
مراقبت از بخیه ها بعد از زایمان طبیعی و سزارین اهمیت زیادی دارد. بعد از سزارین لازم است بخیه ها ۲ مرتبه در روز با ائوزین بدون الکل ضد عفونی شوند . بعد از زایمان طبیعی نیز بعد از هر بار توالت رفتن و شستن بخیه های اپیزیوتومی آنها را باید با سرم بتادین شستشو داد و با سشوار خشک کرد. سشوار سبب خشکی موضعی و پیشگیری از رشد قارچ ها در ناحیه می شود اما باید مراقب بود زیرا استفاده زیاد از سشوار سبب خشکی موضعی پوست و سفت و سخت شدن بافت ناحیه می شود. تا زمان که بخیه ها بهبود پیدا نکرده اند پوشیدن لباس زیر نایلونی توصیه نمی شود و بهتر است از لباس های زیر مخصوص به شکل توری یا لباس های نخی استفاده کرد . بخیه های جذبی طی ۱ تا ۳ هفته جذب می شوند . بخیه های کشیدنی را بعد از ۵ هفته باید کشید. ۲-۳ روز بعد از زایمان بخیه ها بسیار دردناک است و به همین دلیل پزشک داروی مسکن و ضد التهاب و آنتی بیوتیک تجویز می کند که باید حتما مصرف شوند . در صورتی که درد بسیار شدید باشد مصرف شیاف مسکن ضروری است. احساس سوزش در ناحیه پرینه یا حین ادرار می تواند نشانه عفونت ادراری یا عفونت بخیه ها باشد. در این شرایط بهتر اتس مادر توسط کارشناس مامایی یا متخصص زنان معاینه شود . ترشحات صورتی رن از بخیه های سزارین و داشتن درد حین خروج گازهای شکمی کاملا طبیعی است . توصیه می شود بعد از زایمان خانم ها از یک جا نشستن و حفظ وضعیت ثابت پرهیز کنند و ترجیحا نوشابه های گازدار و خنک ننوشند . از خودن غذاهای باددار باید اجتناب کرد و نوشیدنی را با نی نوشید.
هم خودتون و هم بچه اگه از نظر پزشکی منع نشده باشیم ، میتونین وقتی رفتین خونه برین حموم.
البته یه نفر باید مواظبتون باشه که یهو سرتون گیج نره و نیفتین .
زیر دوش کم کم پانسمانتونو ( که الان دیگه اکثر بیمارستانها از چسبهای کامفیل استفاده میکنن) که الان خیس خورده ، یواش یواش در میارین. با یه لیف تمیز یا دستتونو به شامپو بدن آغشته میکنین و خیلی اروم رو انسزیون میمالین . بعد از دوش گرفتن خوب خشکش میکنین . این دیگه احتیاجی به پانسمان نداره . فقط حداقل روزی یه بار از فاصله یه متری به مدت ۱۰ تا ۱۵ دقیقه با سشوار گرمش کنین. و حتی الامکان هر روز دوش بگیرین.
نکته: اگه شکمتون طوریه که روی زخمتون میفته ، باید کاری کنین که این اتفاق نیفته .
میتونین از شکمبند استفاده کنین. اما فکر نکنین که شکمبند باعث جمع شدن و لاغری شکم میشه . شکم بند فقط برای اینه که شکمتونو نگه داره تا روی زخمتون نیفته .
برای جمع شدن شکم چاره ای غیر از ورزش وجود نداره . پس خودتونو با این چیزا گول نزنین. دراز نشست تاثیر فوق العاده ای رو جمع شدن شکم داره .
حتما تو آینه زخمتونو چک کنین که مشکلی نداشته باشه . یه کم خارش و سوزش و قرمزی اشکالی نداره و طبیعیه . اما اگه قسمتی رو ببینین که یه کم بازه یا ترشحی ازش خارج میشه یا میسوزه یا خون میاد ، باید برین دکتر.
عفونتهای بعد از سزارین را با عسل درمان کنید
عسل در درمان عفونتهای برجای مانده از عمل سزارین و سوختگی‌ها، كارآمدتر از آنتی‌بیوتیك‌های مرسوم عمل می‌كند.
موسسه اطلاع رسانی طعام اسرار: آزمایش‌هایی كه در سالهای اخیر انجام گرفته، نشان داده‌اند كه عسل در درمان عفونتهای برجای مانده از عمل سزارین و سوختگی‌ها، كارآمدتر از آنتی‌بیوتیك‌های مرسوم عمل می‌كند.
عفونتهای بعد از سزارین را با عسل درمان کنید
بشر هزاران سال است كه از مخلوط بزاق زنبور و شهد گل كه عسل نام دارد، به عنوان دارویی برای درمان زخم ها استفاده می كند . آزمایش هایی كه در سال های اخیر انجام گرفته، نشان داده اند كه عسل در درمان عفونتهای برجای مانده از عمل سزارین و سوختگیهای از آنتی بیوتیكهای مرسوم كارآمدتر عمل می كند.
این ماده شیرین با طیف وسیعی از میكروبهای خطرناك از جمله Helicobacter , Salmonella , E.coli به خوبی مبارزه می كند عسل روی باكتری های مقاوم به آنتی بیوتیك، از جمله «ابر میكروبی» به نام MRSA ، نیز موثر است و بر خلاف بیشتر آنتی بیوتیك ها به نحو چشمگیری باعث پیشرفت بهبودی زخم ها می شود.
هنوز به درستی نمی دانیم عسل چگونه این آثار را بر جای می گذارد اما محققان اعتقاد دارند توان بهبود زخم ها و مقابله با میكروب های مقاوم به آنتی بیوتیك كه در این ماده بی نظیر وجود دارد، ممكن است روزی عسل را از نوعی درمان جایگزین به یك شیوه درمانی اساسی در پزشكی تبدیل كند.
رمز و راز این توانایی ها را باید در شیوه تهیه عسل جست و جو كرد. زنبورهای كارگر طی بهار و تابستان شهد جمع آوری می كنند، هنگامی كه به كندو باز میگردند، آن را از معده به دهان می آورند و در دهان دستیاران خود می گذارند. آنها شهد را به درون حفره های شانه خالی می كنند و با بال هایشان آن قدر آن را باد می زنند كه بیشتر آب موجود در شهد تبخیر شود.
در همین زمان، بزاق سرشار از آنزیم زنبورها، ساكاروز را به گلوكز و فروكتوز تبدیل می كند كه به آب باقیمانده در شهد پیوند می شوند . به این ترتیب، بیابانی بر جای می ماند كه باكتری ها نمی توانند در آن زنده بمانند. البته ، حین رسیدن عسل فرصت زیادی برای تهاجم عوامل بیماریزا وجود دارد. اما آنزیمی به نام گلوكز اكسیداز این فرصت را از آنها می گیرد. این آنزیم با تبدیل كردن گلوكز به اسید گلوكونیك، فرآورده تلاش زنبورها را اسیدی و آن را برای بیشتر باكتری ها نامطلوب می سازد .
اغلب افراد عقیده دارند كه اسیدی بودن، تنها سلاح عسل در برابر باكتری هاست. اما مطالعات نشان داده اند تقریبا همه عسل ها سلاحی سری دارند كه حتی اگر رقیق شوند، آنها را برای میكروب ها مرگبار می سازد: پراكسید هیدروژن.
این ماده زمانی در بیمارستان ها به عنوان ضدعفونی كننده مصرف می شد. از تجزیه این ماده رادیكال های آزاد تشكیل می شوند كه باكتریها را از بین میبرند. چون این واكنشها خیلی سریع رخ میدهد، پراكسید هیدروژن را باید در غلظتهای بالا بر زخم ها استعمال كرد.
البته ، این ماده در این غلظتها به بافت سالم آسیب می زساند . در عسل، پراكسید هیدروژن به كمك آنزیم گلوكز اكسیداز تولید می شود. اما میزان آن هزار بار كمتر از مقداری است كه در گذشته روی زخمها استعمال می شد. در نتیجه ، گذاشتن عسل روی زخمها، ضمن جلوگیری از تهاجم و تخریب میكروب ها ، با آسیب بافتی همراه نیست.
علاوه بر این، همین طور كه پراكسید هیدروژن تجزیه میشود ، گلوكز اكسیداز با تسهیل ساختن آن از گلوكز، پیوسته آن را جایگزین می كند. جالبتر این كه ، به دلایل ناشناخته وقتی عسل رقیق میشود، فعالیت این آنزیم افزایش می یابد.
به همین خاطر، عسل حتی وقتی ۷ تا ۱۴ برابر رقیق شود، میتواند از رشد باكتریهایی مانند MRSA جلوگیری كند. خلاصه ، زمانی كه عسل روی زخم قرار می گیرد و در اثر تراوش پلاسما از زخم رقیق می شود ، در مبارزه با میكروبها پرتوانتر شود .
یكی دیگر از خصوصیات جالب عسل كه آن را از داروهای ضد باكتری مرسوم مجزا می سازد، تقویت بهبود یافتن زخم هاست . داروها ی ضد باكتری علاوه بر نابودی باكتری ها به سلول های انسان نیز آسیب می رسانند.
از طرف دیگر، آنها فقط با مهار كردن رشد میكروب ها به بهبودی زخم ها كمك می كنند. اما عسل به طور مستقیم در بهبودی زخم ها دخالت می كند.
عسل محیط ویژه ای را می آفریند كه برای رشد بافت مناسب است و در عین حال بامیكروب ها نیز مبارزه می كند. به علاوه، رطوبت عسل از درد و تخریب سلولها حین تعویض پانسمانهای خشك شده جلوگیری می كند.
عسل دست كم بخشی از توان ترمیمی خود را مدیون پراكسید هیدروژن است. این ماده، رشد رگ های خونی را تحریك می كند. این رگها اكسیژن، مواد غذایی و سلول هایی به نام فیبروپلاست ( كه بافت پیوندی جدیدی را می سازند) را به موضع زخم هدایت می
دكتر از من نپرسيد خودم هم با اينكه مي دونستم بخیه معمولی بهتره بعدا متوجه شدم خود دكتر از معمولي استفاده كرده است. توصیه پزشکان بخیه معمولی غیر جذبی است.
بخیه جذبی حالت فانتزی داره. کلمه کشیدن در بخیه یه کم سنگینه! ولی کشیدن بخیه مثل کشیدن نخ روی پوسته…به همین راحتی به همین خوشمزگی!
جای بخیه جذبی حالت چروک و برآمده میشه…بخیه معمولی خیلی بهتره و کشیدنش کاملاً بدون درد و راحت است … بخیه جذبی برای زخمهای داخلی کاربرد داره.
درباره جای بخیه که دوستان گفتند باید بگم جنس پوست افراد هم متفاوت است. بعضی از پوستها خیلی زود ترمیم می شوند و بعضی دیگر خیلی بد و دیر جوش می خورند و قدرت ترمیم کمی دارند.
شاید بهتره مامانای عزیز بدونند که: سوزش بخیه نشانه عفونت است حتماً باید هر چه سریعتر به پزشک مراجعه کنید.
نخ پلي دي اکسانن از نظر ايجاد عفونت، فتق و باز شدن محل زخم تفاوتي با نخ نايلون نداشته ولي موجب کاهش درد ناحيه عمل و کاهش ايجاد سينوس ناحيه عمل مي گردد، از اين جهت مي تواند جايگزين مناسبي براي نخ نايلون در ترميم برش هاي ناشي از اعمال جراحي باشد.
نخ بخیه ایدهآل:
سرطان زا نباشد.
نفوذ ناپذیر باشد.
ایجاد حساسیت بافتی نکند.
گره های قابل اعتماد داشته باشد.
پس از دادن نتیجه مطلوب، جذب شود.
جهت رشد باکتری مناسب نباشد.
به راحتی قابل استریل کردن باشد. (با گاز اتیلن اکساید)
پیشنهاد می گردد در سزارین و ترجیحاً کلیه اعمال شکم برای جلوگیری از عفونت به خصوص در افراد چاق زیر جلد دوخته شود.
پیوند دادن برش سزارین بهتر است با نخ محکمی مثل بخیه معمولی باشد تا امکان پارگی بخیه ها هم کمتر شود و هم امکان عفونت و حساسیت بخیه…
امروزه در آمريكا هيچ پزشکي نمي تواند بدون يک علت پزشکي قابل قبولي اقدام به سزارين بيمار کند و چيزي بعنوان سزارين اختياري که ما در ايران داريم، وجود ندارد. يعني اگر چنين کاري را انجام دهند از نظر قوانين پزشکي توبيخ مي شوند!
يك علت ديگر از منشاء پزشكان مي باشد. متأسفانه برخي از پزشكان به خاطر اينكه ريسك يك زايمان مثلاً با دستگاه (واكيوم و يا فورسپس) را متحمل نشوند فوراً بيمار را سزارين مي كنند و البته هزينه بيشتري نيز صورت مي كنند.
از خصوصیات جالب عسل كه آن را از داروهای ضد باكتری مرسوم مجزا می سازد، تقویت بهبود یافتن زخم هاست . داروها ی ضد باكتری علاوه بر نابودی باكتری ها به سلول های انسان نیز آسیب می رسانند.
از طرف دیگر، آنها فقط با مهار كردن رشد میكروب ها به بهبودی زخم ها كمك می كنند. اما عسل به طور مستقیم در بهبودی زخم ها دخالت می كند.
عسلی که شکر نباشد برای ضدعفونی بخیه و زخم سزارین فوق العاده خوب است حتی برای عفونت واژن بی نظیر است به جای پماد.
بخیه معمولی جای زخم نمی گذارد زن برادرم بخیه جذبی استفاده کرده جای بخیه حالت چروک و بدشکل مانده. کشیدن بخیه هیچ دردی ندارد اصلا چیزی احساس نمی کنید.
بعضی ها فکر می کنند بخیه جذبی می افته! بخیه جذبی جذب بدن میشه و اصلا توصیه نمیشه. فقط به خاطر تنبلی و ترس از بخیه کشیدن هست.
بخیه کشیدنی بهتره …. کشیدنش مثل قلقلک می مونه جذبی جاش میمونه و چروک میشه.
سلام.من با وزن بالای ۱۲۰ سزارین شدم.حتی تو بیمارستان حس کردم بخیه هام عفونت کرده ولی وقتی رفتم خونه هر روز رو بخیه هام عسل ریختم و روش باند گذاشتم.بعد از سه چهار روز جای بخیه هام خوب خوب شده بود.و با اینکه شکمم
افتاده بود رو بخیه هام اصلا اذیت نشدم.