۱- سن فرد اهداکننده: اهداکنندگان تخمک باید در سنین اوج باروری باشند. سنین ۲۱ تا ۳۵ سال بهترین زمان باروری خانم ها می باشد. معمولا سن کمتر از ۲۰ سال و بالاتر از ۳۵ سال برای اهدای تخمک انتخاب نمی شود .
۲- سلامتی و بهداشت فرد اهداکننده: فرد اهداکننده از لحاظ سلامت جسمی بررسی می شود و سابقه بیماری ها در او بررسی می شود. اگر هر گونه سابقه خانوادگی ابتلا به بیماری های ژنتیکی و اختلالات کروموزومی در فرد اهداکننده داشته باشد، مانند بیماری فیبروز کیستیک، بیماری قلبی مادرزادی و یا نقایص هنگام تولد، فرد برای اهدای تخمک انتخاب نمی شود.
همچنین سابقه اعتیاد به انواع مواد مخدر، در فرد اهداکننده تخمک بررسی می شود.
همچنین افرادی که از مشروبات الکلی استفاده می کنند نیز نمی توانند تخمک اهدا کنند، زیرا مصرف مواد مخدر و الکل اختلالاتی را در سلامتی فرد به وجود می آورد و ممکن است تخمک حاصل از او نیز منجر به تولد فرزند ناسالم شود .
افراد اهداکننده تخمک باید فاقد بیماری های مقاربتی باشند.
۳- وزن مناسب: فرد اهدا کننده تخمک باید وزن متعادل و مناسبی داشته باشد.
۴- آزمایش های پزشکی: اهداکنندگان تخمک تحت معاینات پزشکی قرار می گیرند و از نظر سلامت جسمی مخصوصا قسمت لگن باید سالم باشند. آزمایش خون آنها باید بررسی شود و هرگونه ناهنجاری و اختلال در آنها بررسی می شود. آزمایش ادرار از فرد اهداکننده تخمک گرفته می شود تا هر گونه نگرانی در رابطه با استفاده از مواد مخدر در او برطرف شود .
5- سلامت روانی: سلامت روانی فرد اهداکننده تخمک بررسی می شود.
چگونگی روند اهدای تخمک
روند اهدای تخمک ممکن است چند ماه طول بکشد. در طول مدت زمانی که فرد اهداکننده تحت نظر پزشک است، به او داروهایی داده می شود تا قاعدگی را عقب بیندازد (جسم زرد تولید نشود و حالت یائسگی کاذب در فرد ایجاد شود )
در این حالت باید تخمدان های فرد اهداکننده را طوری تحریک کرد تا بیش از یک تخمک آزاد کند که پزشک متخصص با دادن دوزهای چندگانه از هورمون محرک فولیکول، این کار را انجام می دهد.
پزشک متخصص توسط آزمایش خون و سونوگرافی، تخمک های آزادشده را بررسی می کند.
هر خانم در یک ماه تنها یک تخمک بالغ آزاد می کند. هنگامی که تخمک بالغ آزاد شد (معمولا ۳۴ تا ۳۶ ساعت پس ازتزریق، تخمک آزاد می شود)، فرد مورد بیهوشی قرار می گیرد.
سپس یک سوزن متصل به پروپ سونوگرافی وارد واژن فرد اهداکننده می شود و تخمک از فرد اهدا کننده جمع آوری می شود.
تخمک قبل از رسیدن به رحم فرد گیرنده در محیط آزمایشگاهی بارور می شود و سپس وارد رحم فرد گیرنده می شود.
چه خطراتی فرد اهدا کننده تخمک را تهدید می کند؟
اهدای تخمک یک فرایند آزمایشگاهی و مصنوعی است که طبعا به دلیل دستکاری های بشر ممکن است خطراتی را برای فرد اهدا کننده تخمک به وجود آورد.
عوارض جانبی شایع شامل نفخ، تحریک پذیری، درد و گرفتگی عضلات در زن اهداکننده تخمک می باشد.
یکی از عوارض جدی و خطرناک و البته بسیار نادر، سندروم تحریک بیش از حد تخمدان در فرد اهدا کننده می باشد.
این عارضه جدی به دلیل عملکرد داروهایی است که به فرد اهدا کننده داده می شوند تا بر تخمدان ها اثر بگذارند و تخمک های بیشتری تولید کند.
دردهای جدی شکمی نیز در اثر ورم شکم ممکن است به وجود آید.
علایم دیگری مانند کاهش دفع ادرار، تنگی نفس ممکن است در فرد اهداکننده تخمک به وجود آید که در صورت بروز حاد این علایم در فرد، نیاز جدی به بستری شدن در بیمارستان است.
البته همانطور که گفته شد اگر این عمل تحت نظر پزشک متخصص و با تجربه و در مکانی مجهز و با در نظر گرفتن تمامی سوابق سلامتی فرد اهداکننده انجام گیرد، عوارض کمتری او را تهدید خواهد کرد.
برای دیدن پربازدیدترین های نی نی نما لطفاً کلیک کنید…
اهدای تخم غالبا به نفع زنانی است که به دلایل مختلف از جمله نارسایی تخمدان، جلوگیری از بروز ناهنجاری های مادرزادی در جنین یا سن بالا نمی توانند از تخمک های خود استفاده کنند. فرایند انتخاب اهدا کننده های احتمالی در مراکز باروری، کامل و دقیق است. متخصصان در این مراکز، روند انتخاب دقیقی را برای یافتن اهداکننده ی مناسب اجرا کرده و مراحل قانونی را با دقت طی خواهند کرد.
قبل از اینکه روند اهدا شروع شود، بیشتر اهدا کنندگان باید دار وهای متوقف کننده چرخه طبیعی قاعدگی را مصرف کنند. برخی از عوارض جانبی این داروها عبارتند از:
-گرگرفتگی
-سردرد
-خستگی
-بدن درد
سپس، اهدا کننده از یک سری داروهای باروری برای تحریک تخمدان ها و تولید همزمان چندین تخمک استفاده خواهد کرد. به این وضعیت، هیپراستیمولاسیون یا تحریک بیش از حد تخمدان گفته می شود. اهدا کنندگان باید این داروها را زیر پوست یا عضله تزریق کنند.