وقتی کسی با خود حرف می زند، برای شنوندگان عجیب است. در حالی که معمولا تقریبا هرکسی با خود حرف می زند. روانشناسان برآورد می کنند که بیش از ۹۵ درصد از بزرگسالان با خود حرف می زنند.
کودکان تقریبا همیشه در هنگام بازی با خود حرف می زنند. بنابراین حرف زدن با خود امری کاملا طبیعی است. این یک نوع خاصی از ارتباطات است. و مزایای بسیاری در گاهگاهی حرف زدن با خود وجود دارد! زیرا افکار ما را از طریق حرف زدن سازماندهی می کند.
وقتی ما با خود حرف می زنیم، صدای درونی ما بروز می کند. یا شاید بتوان گفت که فکر کردن به صدای بلند است. خصوصا افراد پریشان احوال اغلب با خود حرف می زنند. در این افراد، منطقه خاصی از مغز کمتر فعّال است. در نتیجه، کمتر سازمان یافته است. آنها با حرف زدن با خود به روشمند کردن خود کمک می کنند. خودگویه ها همچنین به ما در تصمیم گیری کمک می کنند. و راه بسیار خوبی برای تنش زدائی است. خودگویه تمرکز حواس را افزایش می دهد و شما را سازنده تر می کند. زیرا صحبت کردن در مورد چیزی با صدای بلند بیشر از فکر کردن به آن طول می کشد. ما وقتی که صحبت می کنیم بیشتر از افکارمان آگاه هستیم.
اگر در هنگام آزمون های دشوار با خود حرف بزنیم بهتر آن را انجام می دهیم. آزمایشات مختلف این امر را نشان داده اند. ما همچنین می توانیم با حرف زدن با خود شجاعت خود را تقویت کنیم. بسیاری از ورزشکاران برای ایجاد انگیزه در خود با خود حرف می زنند. متاسفانه، ما معمولا در موقعیت های منفی با خود حرف می زنیم. بنابراین، باید همیشه سعی کنیم که مثبت باشیم. و ما اغلب باید آرزوهای خود را مرور کنیم. و از این راه و از طریق حرف زدن بر اعمال خود به صورت مثبت تاثیر می گذاریم. اما متاسفانه، زمانی این موضوع کارساز است که ما واقع بین باشیم.
«روانشناسان معتقدند در صورتي كه کودک فعاليتهاي عادي زندگي خود مانند درس خواندن، تعامل با اطرافيان و… را انجام مي‌دهد و فقط در دوره‌اي از زمان، خود را جاي قهرمان مي‌پندارد، اين حالت نوعي خيال‌پردازي و حالت‌هاي فانتزي کودکانه است و اگر بروز آن بيش از حد طبيعي باشد، در اکثر مواقع نشان‌دهنده نوعي اضطراب در كودك است و او با اين رفتار، از نوعي مکانيسم براي کاهش اضطراب دروني استفاده مي‌کند.»
خیال پردازیهای کودکانه بخشی از رشد کودک است
دکتر حسین ابراهیمی‌مقدم با بیان اینکه اين خيال‌پردازي كودكانه زماني مشكل‌ساز خواهد بود كه ارتباط كودك با دنياي اطراف و واقعيت آن قطع شود، گفت:
وی با اشاره به اینکه اگر حرف زدن كودك با خود يا عروسكش باعث اختلال در روابط فردي و حوزه‌هاي فعاليتي او نشود، مشكلي پيش نخواهد آمد زيرا در دوران کودکي نوعي اختلال وجود دارد که جزو اختلالات فراگير رشدي محسوب مي‌شود و مهمترين مشخصه آن آسيب شديد فراگير در حداقل يک‌سوم حوزه‌هاي فعاليتي کودک است، اظهار داشت:
«در اين شرايط توانايي کودک در تعامل با مردم با حفظ تماس چشمي، نشان دادن هيجانهاي مناسب و درک رفتارهاي اجتماعي ديگران و شرکت در جمع (تعامل اجتماعي دوجانبه) و درک زبان، سخن گفتن و کاربرد زبان در گفتگو با ديگران به طرز شايسته، نحوه بيان (ايما و اشاره) و خواندن و نوشتن (مهارت‌هاي ارتباطي) دچار مشكل مي‌شود.»
ابراهیمی‌مقدم با بیان اینکه معمولا بسياري از کودکان مبتلا به اختلال فراگير رشدي، رفتارهاي قالبي (علاقه يا فعاليت قالبي) از خود نشان مي‌دهند تصریح کرد: «معمولا نوع بازي این کودکان به‌گونه‌اي است که باعث حوصله سررفتن اطرافيان مي‌شوند يا در انجام بازي‌ها، این کودکان هدف خاصي ندارند و کارهاي تکراري انجام مي‌دهند و همچنین منزوي‌اند.»
عضو هیات علمی دانشگاه آزاد با بیان اینکه متاسفانه اغلب کودکان دچار اختلال رشد فراگير، دچار عقب ماندگي ذهني هستند، گفت: «آنچه در اين نوع رفتارها حائز اهميت است اين است كه مهمترين اختلال فراگير رشدي، بيماري «اوتيسم» است که مشابه «اسكيزوفرني» در بزرگسالي است. به طور کلي وجود اين حالت‌ها در طبقه اختلال فراگير رشدي قرار مي‌گيرد که نشانه‌هاي وجود توهم است. گرچه نبايد فراموش کرد توهم نوعي نشانه است نه بيماري. »
وی در پایان با تاکید بر اینکه شيوه استفاده كودك از زبان و حركت‌هاي فيزيكي براي برقراري ارتباط‌هاي كلامي و غيركلامي يكي از بهترين نشانه‌هاي اوليه‌اي است كه مي‌تواند اختلالات رشدي كودك مانند اوتيسم را كه ممكن است مانع رشد اجتماعي يا شناختي كودك شوند، نشان دهد، گفت: «اگر والدین شاهد قطع ارتباط كودك با دنياي واقعي و اختلال در تعامل اجتماعي دوجانبه و مهارت‌هاي ارتباطي هستند باید حتما او را براي بررسي‌هاي لازم نزد پزشك متخصص ببرند.»
برای دیدن پربازدیدترین های نی نی نما لطفاً کلیک کنید…
