اگر والدین نوزادان خود را برای اینکه دریابند نسبت به صدا زدن اسم شان واکنش نشان می دهند یا نه، مورد آزمایش قرار دهند زودتر از دیگر موارد به تشخیص زودهنگام اوتیسم در آنها کمک می کنند.
اوتیسم یا «درخودماندگی» در کودکان منجر به قطع ارتباط کودک با واقعیت می شود.
این بیماری اختلال روانی نسبتا شایعی در مراحل رشد است که در یک درصد کودکان و بیشتر در پسران دیده می شود.
در این بیماری کودک از برقراری ارتباط با دیگران، درک تعاملات اجتماعی و نیز درک واقعیت بازمانده و دچار تخیل و انزوا می شود.
پژوهشگران آمریکایی تأکید می کنند که آزمون نام به تنهایی برای تشخیص اوتیسم کافی نیست بلکه تنها نشانگر آن است که ممکن می باشد کودک به ارزیابی های بیشتری نیاز داشته باشد. با این حال اگر نوزادی به طور مرتب از پس این آزمون برنیاید، احتمال زیادی دارد که دچار اختلالات رشدی باشد.
ارزیابی تشخیص اوتیسم شامل گستره وسیعی از علایم از جمله ارتباط چشمی و نشان دادن و مشخص کردن می شود و اگر اقدامات درمانی زود آغاز شود، شانس خوبی برای درمان آن وجود دارد.
همچنین محققان دریافتند که بالا رفتن سن والدین می تواند احتمال بروز اوتیسم را در نوزادان آنها افزایش دهد.
گزینههای درمانی جدید بسیار خوبی برای این کودکان وجود دارد. حس درونیتان را دنبال کنید و درصورتی که احساس میکنید کودکتان در فقط یکی از موراد زیر مشکل دارد با پزشک او صحبت کنید: والدین واقعاً در تشخیص زودهنگام این علائم مهارت دارند و فقط باید به احساس درونیشان گوش کنند.»
مشکل در ایجاد رابطه با هم سن و سالان
نسبت به دیگران احساس همدردی ندارد
عدم توانایی درک و شرکت در فعالیتهای دو طرفه مانند سهیم کردن دیگران در اسباب بازیاش
مشکل خواندن و پاسخ دهی به سرنخهای اجتماعی
ابراز نارحتی بیش از حد در خصوص تغییرات جزئی در کارهای روزمره
ناحیه تمرکز بسیار کوچک در هنگام بازی و یا دامنه علاقمندی بسیار محدود
به لحاظ شفاهی (زبانی) یا رشدی بسیار از سن خود عقب است