مغز پسته از نظر طب قدیم ایران گرم و خشک است و برای افراد گرم مزاج مناسب نیست. پسته بسیار مقوی است و حاوی ویتامینهای B1 ,B3 ,E بوده و املاح مغذی شامل آهن، پتاسیم، فسفر و کلسیم را داراست.
مغز پسته به دلیل دارا بودن آهن، خونساز است و معمولاً به افرادی که از کم خونی فقر آهن رنج میبرند، مصرف آن توصیه میشود، همچنین آن را تقویت کننده نیروی جسمی میدانند. از دیگر خواص پسته میتوان به وجود کوانزیم کیو ۱۰ اشاره کرد که انواعی از آنتیاکسیدان است و در پیشگیری از بیماریهای قلبی، نافع است.
پسته قادر به برطرف کردن اسهال معمولی و اسهال خونی است و چون حاوی مواد مغذی مناسب به همراه ویتامینها بوده و کالری بالایی دارد، مصرف آن به ورزشکاران، دانشآموزان، نوجوانان به خصوص در سنین رشد و به زنان باردار و شیرده توصیه میشود.
پوست سبز پسته تازه نیز خواص متفاوتی دارد. در برخی منابع آن را درمان مناسبی برای رفع بوی بد دهان ذکر میکنند و جویدن آن را برای التیام زخمهای داخل دهان مناسب دانسته و برای استحکام لثهها، مالیدن آن را بر روی لثه سودمند ذکر میکنند.
دم کرده پوست سبز پسته حالت دل به هم خوردگی و استفراغ را از بین میبرد.
جوشانده پوست درخت پسته برای رفع درد و خارش ناشی از عفونتهای قارچی دستگاه تناسلی زنان مفید است.
برای رفع سکسکه، پوست سبز پسته را دم کنید و یک فنجان از آن بنوشید.
مغز پسته حاوی اسیدهای چرب مفید بوده اما مصرف آن به افرادی که میزان تریگلیسیرید خون بالایی دارند، توصیه نمیشود. همچنین به دلیل هضم دشوار، برای معده مناسب نیست.
برخی از افراد معتقدند که مصرف زیاد پسته، باعث کثیف شدن خون میشود که این به دلیل بالا رفتن ازت در خون است و اشخاصی که دچار ضعف و نارسایی کبد هستند و مبتلایان به بیماریهای نقرس و دیابت و ناراحتی کلیه، باید از خوردن پسته خودداری کنند.
