همانطور که کودکان ما از طریق انتظارات جامعه حرکت می کنند (طبق آن رفتار میکنند)، می خواهیم اطمینان حاصل کنیم که آنها بزرگ می شوند تا مهربان و متفکر باشند. ما به آنها می آموزیم که بگویند “ممنون” ، “لطفا” و “ببخشید” در تلاش برای آموزش دادن ارزشها به آنها و اطمینان حاصل کردن از اینکه آنها را یک فرد دلسوز و همدل بار میاوریم. با این حال، ممکن است با مجبور کردن آنها به گفتن “ببخشید” اشتباه بزرگی مرتکب شویم و در حقیقت بیشتر به شخصیت آن ها آسیب میزنید تا این که بهتر کنید! بله این درست است. متخصصان رشد كودك توصیه نمی كنند که از کودک خود بخواهید که برای دلایلی محكمو قوی عذرخواهی كند. به این دلیل است که ما نباید فرزندان کوچک را مجبور کنیم که عذر خواهی کنند، و در عوض آن این کار را انجام دهید.
کودکان نو پا در سنی هستند که هر روز بیشتر در مورد جهان می آموزند! آنها به خنده دارترین دلایل عصبی میشوند، خود را بر روی زمین در وسط پاساژ و مرکز خرید انداخته و فریاد میزنند. آنها اسباب بازی های مورد نظر خود را که میخواهند از بچه های دیگر میقاپن. آنها در بیشتر مواقع غذا را تف می کنند و لباس های خودشان را در میاروند (لخت میشوند). سعی کنید فرزند خود را با استفاده از تکنیک های مختلف نظم دهید، آنها ملزم به گوش دادن نیستند. در وسط همه این “کج خلقی های کودک نو پا” (کاملاً طبیعی است)، ما گاهی اوقات سعی می کنیم آنها را وادار کنیم که بگویند متاسف هستند یا عذرخواهی کنند. آنها ممکن است پیروی کنند یا حتی ممکن است نکنند. اکثر روزها آرزو می کنیم که آنها آسان بگیرند و فقط بگویند متاسفم. اما با مجبور کردن آنها به انجام این کار، ما در واقع آنها را تشویق می کنیم بدون اینکه احساس پشیمانی کنند، بگویند متاسف اند!
چرا ما نباید بچه ها را مجبور کنیم که بگویند متاسف اند
طبق گفته روانشناسان كودك، كودكان كوچك، توانایی توسعه نیافته ای در احساس همدلی یا درک دیدگاه شخص دیگری را ندارند. این یک مهارت مهم اجتماعی است، اما این یکی از آخرین مهارت های اجتماعی برای توسعه است و این در بیشتر کودکان نو پا و پیش دبستانی ها باعث عدم همدلی می شود. وقتی آنها نتوانند درک کنند که شخص دیگر چه حسی دارد، نمی توانند نسبت به عملکردشان که به آنها صدمه می زند، احساس بد کنند. در نتیجه ، “ببخشیدی” که می گویند بدون معنا خواهد بود و اساساً به آنها دو چیز یاد می دهد:
دروغ گفتن
گفتن ببخشید به عنوان یک تشریفات برای رهایی از مشکل!
این دو چیز مطمئناً همان چیزی نیست که ما می خواهیم بچه هایمان بیاموزند! در حالی که ما باید به آنها ارزشهایی را آموزش دهیم، وادار کردن بچه ها به عذرخواهی ممکن است در واقع اثربخش نباشد (خلاف تأثیر مطلوب باشد). همچنین در ادامه بخوانید که چرا بزرگسالان هرگز نباید به یه کودک بگویند متاسفم.
بهترین راه برای آموزش کودکان به عذرخواهی
خوب، ما نباید بچه ها را مجبور کنیم که پشیمان شوند و بگویند متاسف اند، زیرا نمی خواهیم آنها با عدم کمبود همدلی بزرگ شوند. با این حال، این بدان معنا نیست که هنگام اشتباه باید “برای کاری که اشتباه انجام داده اند از مجازات و تنبیه آن فرار کنند”. مهم است که به فرزندانمان کمک کنیم تا بدانند چه اشتباهی مرتکب شده اند یا با رفتار های خود به کسی صدمه وارد کرده اند یا نه. پس چه باید کرد؟
کارشناسان به والدین توصیه می کنند دو روش ساده برای آموزش بچه ها به معذرت خواهی را دنبال کنند:
۱٫ برای مثال پیش قدم شدن
آموزش کودکان به عذرخواهی و مهربانی با نشان دادن چگونگی راه به آنها آغاز میشود. دفعه بعدی که رفتار کودک شما نیاز به عذرخواهی داشت پیش بروید و از طرف کودک خود به نمایندگی از آن عذرخواهی کنید. بسیار محتمل است که شما واقعا متاسف هستید و فرزند شما متوجه این موضوع خواهد شد و می فهمد که چرا باید پشیمان شود.
همچنین اگر کاری اشتباهی انجام داده اید از عذرخواهی کردن دریغ نکنید. والدین نیز می توانند اشتباه کنند، مانند بالا بردن صدای خود یا استفاده از کلمات بد هنگام صحبت کردن با کسی. وقتی بچه ها می بینند که از رفتار نادرست عذرخواهی می کنید، از شما یاد می گیرند و شما را الگوی خود قرار میدهند.
۲٫ در مورد همدلی با فرزند خود صحبت کنید
اگر فرزند شما از کودک دیگری اسباب بازی می گیرد (با زور)، از کودک و مادرش عذرخواهی کنید. در مرحله بعد با کودک خود در مورد احساس کودکی که عروسکش را گرفته صحبت کنید. شما می توانید از فرزندتان سؤال کنید که اگر همین کار را با آنها بکنید آنها چه احساسی خواهند داشت.
همچنین با فرزند خود در مورد روشهای متفاوتی که آنها می توانند برای به دست آوردن آنچه می خواهند، صحبت کنید، مانند این که از کودک دیگر مودبانه بخواهید که آیا ممکن است برای مدتی کوتاهی با اسباب بازی او بازی کنید یا خیر.
۳٫ رفتارها همراه با عواقب آن ها،ولی با تنبیه درست
کودکان با درک اینکه نتیجه هر عمل چه عواقبی دارد، می آموزند که چه چیز خوب و چه چیز بد است. به منظور کمک به آنها در اندیشه ورزی بیشتر، وادار کردن آنها با عواقب مشخص برای هرگونه اقدامات منفی به آنها کمک می کند تا از تکرار این اقدامات خودداری کنند. برای مثال اگر کودک شما دفعه بعدی کودک دیگری را در زمین بازی هل داد، به عنوان یک نتیجه، زمان بازی آنها در زمین بازی را کاهش داده و دلیل آن را به آنها بگویید.
با این حال به یاد داشته باشید، عواقب باید به عمل مربوط شود، دست بلند کردن بر روی کودک خود فقط باعث ترس میشود و این اندیشه نیست.
۴٫ وقتی آن ها خوب رفتار میکنند آن ها رادریابید
درست همانطور که کودک خود را به دنبال پیامدهای رفتار منفی تنبیه می کنید، تقویت “مثبت بودن” نیز باید پاداش داده شود تا درک رفتار خوب و بد را ترغیب کند.
همانطور که او سعی می کند با کودک دیگر مهربان باشد، اگر بعد از صحبت با فرزندتان، تغییری در رفتار او مشاهده کردید، اطمینان حاصل کنید که او با بیان جمله هایی مانند “شما با این کار پسر خوبی هستید.” از قدردانی شما اگاهی پیدا کند. بنابراین، دفعه بعد که کودک شما اشتباه می کند، سعی کنید به جای معذرت خواهی اجباری، یکی از این چهار کار را انجام دهید. به عنوان یک ارزش، در یک کودک، این مسیری طولانی را برای تحریک همدلی طی می کند. گذشته از همه اینها، این همان چیزی است که اکثر ما در پایان روز می خواهیم – برای اینکه فرزندانمان به صورت افرادی خوب، مهربان و متفکر بزرگ شوند! مراقب باشید.
