اگر قرار است جيغ نزنم داد نزنم كتك نزنم قهر نكنم تنبيه نكنم محروم نكنم ناسزا نگويم تهديد نكنم تحقير نكنم او را نترسانم مقايسه نكنم مدام نصيحت نكنم گله نكنم غر نزنم متهم نكنم برچسب نزنم … پس چكار كنم؟!!!!
١. مغز انسان افعال منفي را نميفهمد، به جاي داد نزن بگوييد آرام باش، به جاي ندو بگوييد آرامتر راه برو، به جاي جيغ نزن بگوييد آرامتر حرف بزن.
٢. به جاي تاكيد بر كارهاي اشتباه فرزندتان، به او كار خوب را بياموزيد. بهتر است كار خوب را با لذت گره بزنيد تا نهادينه شود.
تشويق كردن و جايزه دادن و جدول ستاره ها تا هفت سالگي بهترين روش براي اموختن كار خوب است. زماني كه انسان كادو و جايزه ميگيرد هورمون دوپامين كه هورمون شادي است ترشح ميشود و به مرور كودك شرطي ميشود و كار خوب در او نهادينه ميشود.
٣. به او حق انتخاب دهيد.
"الان حمام ميري يا قبل از خواب؟" "بشقابتو توي سينك ميذاري يا روي كابينت؟" به او حق انتخاب دهيد تا بتواند قسمتي از تصميگيري شما باشد. ميتوانيد از او بپرسيد كي ميخواهد درس بخواند؟ چند ساعت تكاليفش طول ميكشد؟ اگر به مرحله نوجواني رسيده اند از آنها بخواييد برنامه ريزي كند و بعد به شما اطلاع دهد.
٤. در انجام كارهايش به او كمك كنيد تا همكاري را بياموزد.
در تميز كردن اتاق، جمع كردن لباسها، صاف كردن رو تختي با او همقدم شويد. اين اوقات را به لحظات شاد تبديل كنيد. به او اجازه دهيد از همكاري با شما لذت ببرد.
٤.انتظارات خود را تعديل دهيد. شادي كودكانه آنها را فداي نظم و انضباط نكنيد. بگذاريد كودك درونتان با ديدن آنها دوباره كودكي كند. در اخر سوال كنيد "خب حالا چطور خونه رو به شكل اول برگردونيم؟"
٥. به فرزندتان ياد دهيد از اشتباهاتش بياموزد نه آنكه به اشتباهاتش بياويزد، اگر به خاطر هر اشتباه او داد بزنيد تهديد كنيد يا تنبيه كنيد فرزندتان بخشندگي و مهرباني با خود و افراد زندگيش را نمي آموزد. گاهي اجازه دهيد اشتباهات بي خطر كند و بعد بدون منت به او بياموزيد چگونه جبران كند.
٦. تا زماني كه كار فرزندتان صدمه يي به دنبال ندارد به كار او بي اعتنا باشيد. گاهي دادن توجه به كار كودك حتي اگر داد زدن يا تنبيه باشد فقط كار اشتباه كودك را تقويت ميكند.
٧. فرزند خود را بهتر بشناسيد. اگر مشكلي دارد بهتر است به جاي فشار آوردن بيشتر به او، ريشه مشكل را ريشه يابي كنيد.
٨. احساسات فرزندانتان را تاييد كنيد" ميدونم عصباني هستي، ميدونم ناراحتي، ميدونم ترسيدي، ميدونم خسته شدي" به او بياموزيد احساساتش درست است اما رفتارش بر پايه آن احساسات صحيح نيست "اما اجازه نداري كتك بزني، اما تا وقتي جيغ بزني من حرفهات و نميفهمم، اما اجازه نداري حرف زشت بزني…"
٩. الگوي خوبي باشيد. تا وقتي شما كنترل رفتار و گفتار خود را نداريد، تا وقتي فرزندتان از شما ياد ميگيرد وقت عصبانيت داد بزند، جيغ بزند زور بگويد، نميتوانيد موفق به تصحيح رفتار فرزندتان شويد. بايد خونسرد، آرام و محكم باشيد.
١٠. به دنبال فرزند حرف گوش كن نباشيد. كودكي كه حرف شما را گوش ميكند، فردا در اجتماع به حرف ديگران هم گوش خواهد داد. كودكي كه نه گفتن را نياموخته چگونه نه گفتن به سيگار و مواد مخدر را بداند؟ چگون وقتي عاشق كسي شد در مقابل خواسته هاي نابجايش نه بگويد؟
١١. ما كه عاقل و بالغيم، اگر استادمان، همسرمان، رئيسمان در اثر اشتباهاتمان ما را تنبيه كند يا بي احترامي كند حال بدي را تجربه خواهيم كرد، بچه ها چون ناتوان و نيازمندند حال بسيار بدتري خواهند داشت. احترامي كه لايق خود ميدانيد را در با عمل كردن در رفتارتان به فرزندتان بياموزيد.
١٢. با بچه ها بخشنده و مهربان باشيد تا همه عمر با خود و فرزندانشان بخشنده و مهربان باشند.
١٣. اگر فرزندتان جيغ ميزند گريه ميكند لگد ميزند از او عصباني نشويد. او با رفتارش به شما اين پيام را ميدهد كه من دارم درد ميكشم رنج ميبرم بهم كمك كن.
يكى از كارهايى كه غربى ها كرده اند اين است كه: ترس را بطور كلى از جامعه حدف كرده اند. بچه چهار ساله نميترسد كه اگر در سوپر ماركت دستش خورد به باكس شكلاتها و ريخت كف زمين كسى دعوايش كند، يا اگر روى لبه قفسه ها رفت كسى نگاه بدى به او بكند، همين بچه بزرگ ميشود، بدون احساس گناه. وقتى نوجوان است باب ميلش لباس ميپوشد و مدل مويش را آرايش ميكند، جامعه به بهانه هاى واهى با آدمها درگير نميشود. اين نوجوان رشد ميكند، در دانشگاه هيچ ترسى ندارد، حرفش را و هنرش را ارائه ميدهد، و باز رشد ميكند. ترسى ندارد كه بايد مؤاخذه شود، خودش است، نقش بازى نميكند. عاشق كه ميشود به طرف مقابل ميگويد دوستت دارم، واهمه اى ندارد، اگر فقط بخواهد با او باشد نميگويد دوستت دارم و وانمود نميكند به عشقى كه وجود ندارد. همين دختر يا پسر وارد جامعه ميشود، خودش را نشان ميدهد، مسئوليت ميپذيرد، و وقتى پدر يا مادر شد بچه اش را هم بدون ترس تربيت ميكند.
جامعه اى كه آدمهايش ميترسند جلو نميرود، در جا ميزند. ما اما به بچه ميگوييم: نكن ! اون بالا نرو ! دست نزن ! ندو ! داد نزن ! شوخى نكن ! نگاه نكن ! نوجوان كه ميشود باز به همين شكل، و باز،،، در نتيجه احساس گناه تقويت ميشود، با خودمان فكر ميكنيم ما مقصر هستيم، هميشه اين ترس با ما هست، در خانواده محدود بوده ايم، در مدرسه زده اند توى سرمان، در دانشگاه نگذاشته اند حرفمان را بزنيم، در جامعه مورد توهين و تحقير بوده ايم،،، اين آدمها معلوم است كه رشد نميكنند، اين جامعه معلوم است كه تغيير نميكند.
براى همين است كه با ديدن پليس ميترسيم، انگار خلافى يا جرمى مرتكب شده ايم، موقع سفر انواع دعا و نذر و نياز را بدرقه مان ميكنند انگار قرار است حادثه اى پيش بيايد، در همه كارها استرس داريم، حتى وقتى براى تفريح و خوشگذرانى جايى ميرويم. يك كار معمولى ادارى يا بانكى ميخواهيم انجام دهيم همه اش نگرانيم، نكند به مشكلى برخورم ! و حتى با ترك كشور و ورود به فرهنگ جديد سالها طول ميكشد كه خودت را پيدا كنى، بفهمى كه تو گناهكار نيستى، تو مقصر نبودى، براى حرفهايت، براى عاشقى كردنت، براى نفس كشيدن. تو درست بودى، و خودت قربانى جنگ و تحريم و ركود و،،، همه اينها بوده اى بدون اينكه هيچ تقصيرى داشته باشى.
هرگز هرگز هرگز فرزند خود را در جمع تصحیح ، تنبیه ، یا تحقیر نکنید ، اگر احساس می کنید نیاز است جلوی رفتار او را در همان لحظه بگیرید او را به محیطی خلوت ببرید که تنها او و شما حضور دارید
کودکی که جلوی دیگران خرد میشود یا به شدت خجالتی می شود ، یا بر عکس دست به لجبازی می زند تا ثابت کند ” من وجود دارم ، من هستم ”
در هر دو صورت حرمت نفس کودک از بین خواهد رفت و دسته اول مهر طلب و دسته دوم برتری طلب خواهند شد